Είναι αυτή η αίσθηση που νιώθεις όταν την ακούς. Αυτή η μουσική που σε κάνει να θέλεις να σηκωθείς και να χορέψεις. Σαν ένα αόρατο χέρι να σε οδηγεί στον δρόμο της χαράς και του χορού. Αυτό που κάνει τον καρδιακό ρυθμό σου, να θέλει να συντονίζεται με τον ρυθμό της μουσικής.

Οι νότες ντυμένες με τη φωνή του Bob Marley, ξεπηδούσαν από τον πάτο της γαλήνιας θάλασσας και επιδίδονταν σε έναν έντονο χορό γύρω από το γραφικό καφέ που μόλις είχε ξυπνήσει από την κραιπάλη της χθεσινής ξέφρενης νύχτας. Ένας καφές, ένα μισοτσακισμένο πακέτο τσιγάρα και η αύρα να χαϊδεύει το αγουροξυπνημένο πρόσωπο, ήταν αρκετά για να νιώσεις την ευτυχία των στιγμών.

Το Club 27 η «Forever 27» είναι μια κοινότητα πολύ διαφορετική απ’ όλες όσες γνωρίζουμε… Μέλη του είναι αποκλειστικά και μόνο τραγουδιστές και μουσικοί, με μοναδικό κριτήριο την ηλικία θανάτου όλων των μελών.

Και τώρα τι γράφουμε; Όταν μου ζητήθηκε (μάλλον το εκβίασα) να γράψω το άρθρο αυτό βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την ιδέα να γράψω κάτι που φυσικά έχει γραφτεί δεκάδες χιλιάδες φορές, αλλά θα προσπαθήσω να το αποτυπώσω όχι από την πλευρά ενός μουσικοκριτικού, δεν είμαι άλλωστε και δεν μου αρέσει και σαν όρος, αλλά από την πλευρά του fan... Ποιού fan δηλαδή; Του fanατικού καλύτερα. Οπότε, αν περιμένετε αντικειμενικότητα, μάλλον ξεχάστε το...