Οι νότες ντυμένες με τη φωνή του Bob Marley, ξεπηδούσαν από τον πάτο της γαλήνιας θάλασσας και επιδίδονταν σε έναν έντονο χορό γύρω από το γραφικό καφέ που μόλις είχε ξυπνήσει από την κραιπάλη της χθεσινής ξέφρενης νύχτας. Ένας καφές, ένα μισοτσακισμένο πακέτο τσιγάρα και η αύρα να χαϊδεύει το αγουροξυπνημένο πρόσωπο, ήταν αρκετά για να νιώσεις την ευτυχία των στιγμών.
Η καλλίγραμμη σιλουέτα της κοπέλας με τα μακριά καστανόξανθα μαλλιά συμπλήρωνε την αρμονία. Summertime. Η βραχνή, διαπεραστική φωνή της Janis πλέον δήλωνε με τον καλύτερο τρόπο τον ερχομό του πολυπόθητου καλοκαιριού. Το πέρασμα των πρώτων πρωινών ωρών και το πλησίασμα του ρολογιού κοντά στον αριθμό 11 έδινε μια δόση ελαφρότητας στα νυσταγμένα βλέφαρα. Η μια γουλιά διαδέχονταν την επόμενη και ήδη η μισή ποσότητα καφεΐνης είχε απλωθεί στα τοιχώματα του στομαχιού. Το βαριεστημένο βλέμμα είχε πλέον αρκετή δύναμη να κρατηθεί ψηλά, δίνοντας την ευτυχία στα μάτια ώστε να ατενίζουν με περίσσια καθαρότητα το μαυρισμένο κορμί της κοπέλας που χανόταν στο μπλε της θάλασσας υπό τους ήχους του Manu Chao. Τέλειος συνδυασμός. Αρμονικός…
Ο ήχος του φινετσάτου ταχύπλοου μοίραζε το νερό στα δύο , αφήνοντας πίσω του αρκετόν αφρό, λες και είχαν χυθεί στη θάλασσα εκατοντάδες σαμπάνιες. Ο ήλιος είχε πλέον ανέβει τόσο ψηλά που μπορούσες να τον νιώσεις σε κάθε ανοιχτό πόρο του κορμιού σου. Το μυαλό άρχιζε σιγά-σιγά να δουλεύει σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή, τοποθετώντας τα κομμάτια της χθεσινής νύχτας, σαν ένα πάζλ κραιπάλης, ντυμένης με άφθονη βότκα και ιδρωμένα κορμιά να στροβιλίζονται στο ρυθμό του αείμνηστου Jim Morrison και της κομπανίας του.
O δεύτερος γύρος παγωμένου καφέ φάνταζε αναπόφευκτος. Οι σταγόνες κυλούσαν αργά στα εξωτερικά τοιχώματα του ποτηριού, καταλήγοντας στο ξύλινο τραπεζάκι που βρισκόταν τρεις ανάσες από το πρώτο κύμα. Η αισθαντική φωνή του Barry White, αυθαίρετη και εντελώς απρόσκλητη, χάιδεψε την ηλιοκαμένη πλάτη της εντυπωσιακής καστανόξανθης και έφυγε με ρυθμό slow motion στο απέναντι νησάκι που ξανοίγονταν στο πέλαγος. Θα’λεγες ότι το σκέπασε σαν ένα τεράστιο μουσικό σύννεφο που φούσκωσε σε κλάσματα δευτερολέπτου και άρχισε να βρέχει νότες. Νότες που έσκαγαν παντού τριγύρω, σκόρπιες, επιδίδονταν σε ένα ανελέητο στροβίλισμα. Θαρρείς πως αναζητούσαν τις φωνές για να τις ντύσουν.
Μία, η πιο μεγάλη ήρθε και καρφώθηκε δίπλα στην ηλιοκαμένη κοπέλα. Παραδόξως δεν ένιωσε να σαστίζει στο ελάχιστο. Ανασηκώθηκε αργά αφήνοντας το πλούσιο μαλλί της να καλύψει την πλάτη της. Οι πατημασιές της βύθιζαν την καυτή άμμο και κατευθύνονταν όλο και περισσότερο στο φθαρμένο από την αρμύρα ξύλινο τραπεζάκι. Κι όσο πλησίαζε οι νότες λες και μαγνητίζονταν πάνω της, σχημάτισαν μια μουσική ουρά πίσω της. Η μουσική βροχή είχε κατακλύσει το τοπίο κι εκείνη όλο και ζύγωνε στο τραπεζάκι. Σε μια χούφτα δευτερόλεπτα βρέθηκε μπροστά του. Σε ένα δευτερόλεπτο τα χέρια σφίχτηκαν. Τα κορμιά αγκαλιάστηκαν ανταλλάσοντας θερμότητα και ιδρώτα. Χόρεψαν σε κάθε πιθανό σημείο του ορίζοντα μέχρι που απομακρύνθηκαν τόσο, που έμοιαζαν να χάνονται στον ορίζοντα.
Το τοπίο έμοιαζε τόσο ζωντανό. Έτοιμο να ξαναγεννηθεί. Κι ο Barry άδειαζε από μέσα του και την τελευταία νότα που του είχε απομείνει, συνοδεύοντας με κάθε επισημότητα τον απρόσμενο χορό των κορμιών.
Let the music play…
———————————-
Λάμπρος Θέος
Ο Λάμπρος είναι εκπαιδευτικός, εραστής του όμορφου, του απλού, της μουσικής και των λέξεων. Μεγάλωσε στην Καρδίτσα αλλά ζει τα τελευταία 18 χρόνια στα Χανιά όπου ασκεί το επάγγελμα του Δασκάλου.
Είναι ο εμπνευστής και διαχωριστής του block «ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΚΤΙΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ» και βραβευμένος συγγραφέας στο 2ο Ηλεκτρονικό Διαγωνισμό Διηγήματος με το έργο του «Άντε πάλι τα ίδια. (Το καράβι του Νότου)»…
facebook page: Λάμπρος Θέος
———————————
* Αν και εσύ θέλεις να γράψεις για το musica Radio στείλε μας e-mail | info@musicaradio.gr ή inbox στη σελίδα μας στο Facebook *
