Είναι αυτή η αίσθηση που νιώθεις όταν την ακούς. Αυτή η μουσική που σε κάνει να θέλεις να σηκωθείς και να χορέψεις. Σαν ένα αόρατο χέρι να σε οδηγεί στον δρόμο της χαράς και του χορού. Αυτό που κάνει τον καρδιακό ρυθμό σου, να θέλει να συντονίζεται με τον ρυθμό της μουσικής.
Η Funk γενικότερα, έχει να κάνει με την ζωή, την αισιοδοξία. Είναι σαν μια ιεροτελεστία, «σαν μια γιορτή του να είσαι μαύρος», είχε πει ο μεγάλος ιδρυτής της Funk, James Brown.
Ας πάμε πίσω για λίγο στα 60’s. Υπήρχε μεγάλη κοινωνική αναταραχή στις ΗΠΑ. Ζητούσαν οι Αφροαμερικάνοι (και όχι μόνο) την ισότιμη ένταξή τους στο κοινονικοοικονομικό γίγνεστε του κόσμου. Την ίση μεταχείριση τους. Ο Martin Luther King δολοφονείται και η Funk παίρνει τεράστιες διαστάσεις σαν ένα κίνημα ελευθερίας, σαν μία εκκίνηση επαναστατικής ταυτότητα των Αφροαμερικανών στην Αμερικάνικη πραγματικότητα.
Ήδη από τα 50’s ένας νέος καλλιτέχνης της Soul o James Brown κάνει μεγάλη καριέρα στις Αφροαμερικάνικες κοινότητες. Έπαιζε μία μίξη RNB και Soul. Μάλιστα το παρατσούκλι του ήταν «The Godfather of Soul». Να φανταστείτε πως μέχρι το 1970 το μόνο συγκρότημα Αφροαμερικανών που κατάφερε και μπήκε στα Charts ήταν οι Vanilla Pop.
To 1967 o James Brown αφήνει πίσω του την Soul με το τραγούδι Cold Sweat και είχε ήδη αρχίσει να γράφει μουσική ιστορία… Η Soul είχε απόγονο… Τη Funk. Ήταν το Hip Hop της εποχής!!
Αν δεν είχε έρθει η Funk πολλοί από τους καλλιτέχνες που γνωρίσαμε δεν θα υπήρχαν καν στο μουσικό στερέωμα.
Η Funk έδωσε προτεραιότητα στη drums αλλά και στο μπάσο. Στο ρυθμό δηλαδή. Έδωσε έμφαση στο πρώτο χτύπο, στο πρώτο τέταρτο ενός μέτρου, κι όχι στο δεύτερο όπως ήταν μέχρι τότε. Και μάλιστα ο James Brown, έβαλε όλους τους μουσικούς του να δίνουν δυναμική στο πρώτο μπίτ. Όσοι είστε μουσικοί με καταλαβαίνεται απόλυτα, ακόμα κι αν η Funk δεν είναι η πρώτη σας μουσική επιλογή. Η προέλευση αυτής της καινοτομίας προέρχεται, ΚΑΙ αυτή, από πού αλλού; Από τη μουσική κουλτούρα της Αφρικής. Αυτή η ευφυείς ιδιαιτερότητα είχε σαν αποτέλεσμα να νιώθεις τον ρυθμό της Funk σαν εσωτερικό σεισμό… σαν ένα ταρακούνημα συναισθηματικό.
Ξεκίνησε ως εξής. Σε μία πρόβα, έβαλε ο Brown τον drummer του να παίζει τον ρυθμό και «τραγουδούσε» ένα rif (μουσική φράση). Προσπαθούσε λοιπόν ο μπασίστας να το πετύχει, μέχρι την στιγμή που ακούστηκε «ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ… ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΖΕΙΣ ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ». Μετά το Rythm & Blues, το Rock & Roll και την Soul, άλλαξε η αίσθηση της μουσικής. Εγένετο η Funk… Για ακόμα μια φορά ό,τι ήξεραν μέχρι τότε, άλλαξαν ξαφνικά με ένα τραγούδι. Είχε έρθει μία ακόμα μουσική επανάσταση.
Την εποχή του κινήματος της αγάπης, των παιδιών των λουλουδιών και των Χίπις, προστέθηκε μία ακόμα μουσική πινελιά ψυχεδελικού Rock. Από τους Sly & Family Stone. O Μπασίστας τους ο Larry Graham εφηύρε κι ενσωμάτωσε στα τραγούδια τους για πρώτη φορά ένα νέο στυλ παιξίματος στο μπάσο. Το σλαπάρισμα ή τις τσιμπιτές. Μία τεχνική που χρειάστηκε να την ξεκινήσει από μικρός, όταν κάποια στιγμή η μητέρα του αποφάσισε πως δεν χρειάζονταν άλλο τον drummer. «Ίσως λόγοι οικονομικοί, προσωπικοί, δεν μου είπε ποτέ», εξομολογείται χρόνια αργότερα σε μία συνέντευξή του. Έτσι άρχισε να χτυπά τον αντίχειρά του τις χορδές στα σημεία της μπότας και να τις τραβάει με τον δείχτη στα σημεία του ταμπούρου. Με αυτό τον τρόπο έδινε την αίσθηση του ρυθμού χωρίς να γίνεται αντιληπτή η έλλειψη της drums. Αυτό το παίξιμο είχε την παρθενική του, στο τραγούδι τους, Thank You.
Oι Sly & The Family Stone είναι δε και το πρώτο Funk συγκρότημα που ενσωμάτωσε στο δυναμικό του λευκούς μουσικούς σε ένα σχήμα χωρίς front man, αλλά με ενεργό ρόλο όλων των μελλών, από την σύνθεση μέχρι και την εκτέλεση των κομματιών τους.
Το πρώτο δε ομοιογενές συγκρότημα λευκών που έπαιξε καταπληκτική Funk μουσική κλέβοντας τα θετικά σχόλια ακόμα και του δημιουργού James Brown ήταν από την Σκωτία. Οι Average White Band… Κι ακολούθησαν πολλοί: Ohio Players, Commodors, Kool & The Gang, Tower Of Power, Jackson 5, Marvin Gayn, Smokey Robbinson, Temptations, Stevie Wonder. Ακόμα οι Led Zeppelin κι οι Rolling Stones γκρουβάρανε.
Στα τέλη των 70ς, ένας άλλος μεγάλος της Funk είχε κάνει μια τεράστια επιτυχή καριέρα, χτίζοντας μία αυτοκρατορία μουσικής. Ο George Clinton δημιουργώντας το Funkedelic. Μία μίξη Acid Rock και μιας μεγάλης δόσης Funk. Κάπου εκεί στα 1978 ήταν που πήγε τον ρυθμό σε άλλα επίπεδα και εγένετο το P-Funk.
Στα τέλη των 70’s οι Earth Wind & Fire πάντρεψαν τη Godspel, τη Funk και την Jazz και προέκυψε η Disco.
Όλες αυτές οι αλλαγές, έγιναν σχεδόν μέσα σε μία νύχτα. Γιατί, αυτή είναι η μουσική. Τίποτα δεν γίνεται από παρθενογένεση, αλλά εξελίσσεται. Μουσική σημαίνει, Συνεργασία, Αγάπη και πάνω απ’ όλα ΕΜΠΝΕΥΣΗ χωρίς όρια. Γιατί η μουσική είναι ΜΙΑ.
————————————————-
Μαραγκάκης Αντώνης
| Γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Ταμπούρια του Πειραιά στις 06 Οκτωβρίου του 1968 και έχει γράψει μουσική για θεατρικές παραστάσεις καθώς ασχολείται με το Θέατρο από το 2000 ως ηθοποιός και σεναριογράφος…
Στο λύκειο για την ανάγκη μιας μουσικής εορτής, ξεκίνησε να παίζει ντράμς κι αυτό το ταξίδι συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Φοίτησε κοντά σε καταξιωμένους Έλληνες δασκάλους της Jazz Drums όπως τον Αλβέρτο Παναγιωτόπουλο και τον Νίκο Τουλιάτο|
