Florence and the machine day 2 / Athens / Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2019 / με την Κωνσταντίνα Καρατζόγλου.
Πριν από 10 χρόνια, μια πολύ καλή φίλη (κοκκινομάλλα και εκείνη τότε), μου σύστησε τη Florence, Συγκεκριμένα μου είχε πει: «θέλω να ακούσεις μια τύπισσα που έχει μια φωνάρα και ένα βλέμμα που κάπου φεύγει, κάπου πάει όταν τραγουδάει». Δεν ήθελα και πολλά πολλά για να με πείσει… προφανώς η φίλη μου με ξέρει πολύ καλά!
Από την πρώτη στιγμή που την έμαθα ξεροστάλιαζα στα μουσικά sites μπας και έρθει στην Ελλάδα να κάνω ακόμη ένα μουσικό μου όνειρο πραγματικότητα. Φέτος, την πρωταπριλιά, ένα site αποφάσισε να κάνει «πλάκα» μ αυτό και να δηλώσει ότι έρχονται!… Φαντάσου τι έγινε, αν σκεφτείς ότι επίσημα ήρθε για μια συναυλία και έμεινε για τρεις, όπως επίσης το sold out στις 2 πρώτες έγινε μέσα σε 30 σχεδόν λεπτά. Ετοιμοπόλεμες την 3η μέρα, καταφέραμε να κλείσουμε και ένα χαμόγελο ευτυχίας και ανακούφισης ζωγράφισε τα πρόσωπα μας.
Έχοντας ήδη πάρει μια γεύση από φίλους που είχανε πάει την πρώτη μέρα στο Ηρώδειο, η μεγάλη στιγμή έφτασε και για μας. Κλειστό γήπεδο Γαλατσίου, ημέρα Σάββατο και πληθώρα κόσμου εισέρχεται στο χώρο – μπορείς να μας πεις και τυχεροί άτυχοι της φάσης. Γνωρίζαμε από την αρχή, ότι θα ήταν πιο συναυλιακό το mood, απ’ ότι στο Ηρώδειο και φυσικά επιβεβαιώθηκε και στο τέλος της βραδιάς.
Η Florence και η μηχανή της, αργήσανε κάνα 20λεπτο να βγουν, γιατί υπήρχε καπνός μέσα στο κλειστό γήπεδο – ΝΑΙ ΝΑΙ από το τσιγάρο… και δεν θα σχολιάσω περισσότερο.
Αναμονή για την ιεροτελεστία…. Μπαίνουν και η λύτρωση του κοινού φαίνεται στα χειροκροτήματα και τις φωνές. Αν και Σεπτέμβρης, αποφασίζει να ανοίξει τη συναυλία με το κομμάτι June, μάλλον ήθελε να μας προειδοποιήσει να κρατήσουμε ο ένας τον άλλον, για όσο ώρα θα βρίσκεται πάνω στη σκηνή να μας μαγεύει. Η εμφάνισή της λιτή και αέρινη… ξέρεις… ένα ροζ φόρεμα που στα μανίκια της όσο κινούνταν, έκανε κάτι σαν φτερά αγγέλου να ξεπροβάλουν πίσω στην πλάτη, ή τουλάχιστον έτσι το είδα εγώ. Ξυπόλυτη, σα να θέλει να νιώθει όλα τα vibes του σταδίου από τα μικρά νεύρα του ποδιού. Καλησπερίζει τους λάτρεις της με μια ωραιότατη «καλησπέρα» στα ελληνικά και συνεχίζει να μας πλανεύει, σαν σύγχρονη σειρήνα. Αν στον παράδεισο έχει μουσική, θα ακούγεται σαν της Florence και αν έχει όργανα, σίγουρα θα ναι άρπα.
Τα τραγούδια της μιλούν για θέματα που ποτέ δεν θα πάψουν να απασχολούν την ανθρωπότητα… σεξ, θάνατο, αγάπη και βία. Ο τρόπος που τα παρουσιάζει μέσο της μουσικής της, βγάζει μια ένταση και ένα, ΝΑΙ θέλω να ακολουθήσω αυτό που λέει. Σε μαγεύει με στίχους, μουσική και τρόπο έκφρασης. Πολλοί μιλούν για τον τρόπο που εκφράζεται επί σκηνής. Βλέπεις, γίνεται πιο ζωντανό όταν αυτό που εσύ η ίδια έχεις γράψει, το τραγουδάς. Μεταξύ μας, εγώ έπιασα τον εαυτό μου σε κάποια φάση που κουνούσε τα χέρια προς το κοινό, να μπορώ να τα ακολουθήσω μέχρι, εκείνη να βάλει το στοπ. Σοκαριστικό! Αυτό είναι ένα δείγμα από την ενέργεια που μπορεί να μεταφέρει κανείς από εκείνη τη βραδιά.
Έντονη στιγμή της βραδιάς, ήταν όταν μίλησε για τη δύναμη της θηλυκής ενέργειας και ότι αν δεν υπήρχε αυτή η ενέργεια οι Florence and the machine, δεν θα ήταν τίποτα, τονίζοντας και στους άνδρες να υποστηρίζουν και να εμπιστεύονται τις γυναίκες. Κάπως έτσι κάνει πάσα και τραγουδάει το κομμάτι Patricia και ένας έντονος δυναμισμός μέσα στο στάδιο, παίρνει μορφή και ενέργεια.
Λίγο μετά, αποφασίζει να μας βάλει για τα καλά στο παιχνίδι, μας «μάλωσε» θα έλεγα εγώ, να βάλουμε όλοι, τα γαμ….να κινητά μέσα, όπως η ίδια είπε, και να ζήσουμε τη στιγμή μαζί της. Μας έδωσε ρυθμό στα παλαμάκια και το πήγαμε μαζί . Bασικά μας είπε dog days are over.
Και επειδή όπως όλοι γνωρίζουμε η διάδραση με το κοινό είναι το κάτι άλλο, αποφασίζει να πει ένα αγαπημένο κομμάτι του ελληνικού κοινού, το cosmic love και κάπως έτσι μας ζήτησε να ανάψουμε τα φλας στα κινητά μας, και να κάνουμε τα αστέρια απ τον ουρανό να πέσουν μέσα στο κλειστό Γαλατσίου και η Florence με τον δικό της ρυθμό να τρέχει στη σκηνή, σαν ταχυδρόμος του κάποτε που «φώναζε» τα νέα.
Μαγεμένη απ όλη τη βραδιά, προσπάθησε να μας ηρεμήσει με το jenny of oldstones, το κομμάτι που ακούστηκε στην τελευταία σεζόν της επιτυχημένης σειράς Game of thrones. Ανατριχιαστική και ρομαντική , προκαλώντας ταχυκαρδίες στο κοινό.
Κορύφωση της βραδιάς, λίγο πριν το τέλος, στο what kind of man, κατέβηκε στο κοινό, σα να ήθελε να μεταφέρει την ενέργεια μέσα στο κοινό με τα ίδια της τα χέρια. Αγκαλιές, χειραψίες διαρκείας, αγγίγματα μέτωπο με μέτωπο και όλοι ένα με τη Florence… και εκεί σκέφτηκα ότι πάλι καλά που δεν ήμουν μπροστά στη σκηνή, γιατί θα έκανα καμία βδομάδα να κοιμηθώ.
Ενώ το live είχε διάρκεια περίπου 1:30 ώρα, θα μπορούσα να γράφω σελίδες με λεπτομέρειες της βραδιάς. Θα σου πω σύντομα πως ένιωσα σχεδόν όλα μου τα συναισθήματα εκεί μέσα. Ήθελα να την ακούω για 100 συνεχόμενα χρόνια, όταν είπε το 100 years, ένιωσα ότι θέλω να πάρω και να δώσω αγάπη με το you got the love, ένιωσα να θέλω να πιάσω φιλίες με τη Δαλιδά (Delilah), να θέλω να φτιάξω μια χορωδία και να τραγουδάμε τις μεγάλες ιδέες μας, με το no choir και φυσικά την μεγάλη ανάγκη να πιστέψω σε έναν μεγάλο θεό, με το big god.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του live, σκεφτόμουνα τι σημαίνει πραγματικά να έχεις ταλέντο, κατάλαβα τι σημαίνει να έχεις γεννηθεί για να κάνεις αυτό το πράγμα και αν είχα να κάνω μια ευχή, αυτή θα ήταν, να μου μάθει η Florence ποιο τελικά είναι το νόημα της ζωής.
