Οι ιστορίες μετά την εξέγερση του Stonewall, με πρωταγωνιστές τους Frank Ocean, Tegan and Sara, Jobriath, Troye Sivan, Grace Jones και πολλούς άλλους
Τα LGBTQ+ (ΛΟΑΤΚΙ+) άτομα ήταν πάντα πρωτοπόροι της pop, τόσο ως καλλιτέχνες όσο και σαν κοινό. Η ιστορία της pop μουσικής είναι μια queer ιστορία. Οι δημιουργοί των blues, όπως η Ma Rainey και η Bessie Smith – και οι δύο ανοιχτά αμφιφυλόφιλοι – βοήθησαν στη δημιουργία αυτού του θεμελίου που θα γινόταν R&B και rock‘n’roll.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’30, το τέλος της ποτοαπαγόρευσης άνοιξε το δρόμο για το Pansy Craze: drag παραστάσεις σε καμπαρέ που έφεραν τη gay νυχτερινή ζωή στις μάζες και εισήγαγαν την αισθητική τους στα mainstream μουσικά θέατρα. Στα μέσα της δεκαετίας του ’30, στο αποκορύφωμα της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης, η ηθική αντίδραση – μερικές φορές μεταμφιεσμένη ως οικονομικός συντηρητισμός αλλά συνήθως σαφής ως προς τη μισαλλοδοξία της – έκλεισε πολλά από αυτά τα μαγαζιά και επίσημα ποινικοποίησε το ομοφυλόφιλο sex σε μία κλίμακα που κανένας δεν είχε ξαναδεί. Η πόρτα, η οποία δεν υπήρχε καν όπως τη γνωρίζουμε τώρα, έκλεισε με βρόντο.
Αυτό δεν εμπόδισε τους LGBTQ+ μουσικούς να διαμορφώσουν την αμερικάνικη pop κουλτούρα. Η jazz δεν θα μπορούσε να νοηθεί χωρίς τη συνεισφορά μερικών γιγάντων όπως ο Billy Strayhorn (από την μπάντα του Duke Ellington) ο οποίος ήταν ανοιχτά gay, και αργότερα του Cecil Taylor, ο οποίος βρήκε ότι αυτή η λέξη με τα τρία γράμματα ήταν πολύ περιοριστική. Ακόμα και στον κανονιστικό κόσμο της pop τη δεκαετία του ’60, όπου η επανάσταση των εφήβων γεννιόταν, υπήρχαν καλλιτέχνες όπως η Lesley Gore και η Dusty Springfield.
Στην πραγματικότητα, η Springfield ήταν ένα από τα πρώτα pop icons που έκανε coming out στο κοινό (ως αμφιφυλόφιλη το 1970) – και επανεκτέλεσε το You Don’t Own Me της Gore στο debut album της, ένα τόσο ανατρεπτικό τραγούδι που υπήρχε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η δεκαετία του ’70 έφερε το glam και τη disco, το gender play και την έντονη queer νυχτερινή ζωή πίσω στο mainstream. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε το εξαιρετικό gay pop icon της δεκαετίας, τον Elton John, και τους υπέροχους bisexual, David Bowie και Freddie Mercury.
Πολλοί από τους πρωτοπόρους της punk ήταν LGBTQ+, από τον Pete Shelley των Buzzcocks, ο οποίος δεν ήταν ποτέ ντροπαλός για τη σεξουαλικότητα του, μέχρι τον Darby Crash των Germs, που δυστυχώς κρυβόταν κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής του. Βασισμένο στην ενέργεια της punk και τα electric, over-the-top στυλ glam και disco, το νέο κύμα έκανε χώρο για αντισυμβατικές queer προσωπικότητες και για την pop να θέσει επί τάπητος την κρίση του AIDS. Και έτσι εξελίχθηκε, με τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και τις αρχές του ’90 να δίνουν μια ιδιαίτερη προβολή σε λεσβίες και αμφιφυλόφιλες γυναίκες (Meshell Ndegeocello, Melissa Etheridge, k.d. lang, the Indigo Girls), μέχρι και σήμερα, μια στιγμή που η νεαρή pop star Hayley Kiyoko αναφέρεται περιπαιχτικά ως #20gayteen.
Οι συντάκτες του Pitchfork συγκέντρωσαν μια λίστα με 50 τραγούδια των τελευταίων 50 χρόνων, που μιλούν για την επίδραση της LGBTQ+ κουλτούρας και της προοπτικές της στο mainstream. Τα περισσότερα κομμάτια είναι από LGBTQ + καλλιτέχνες, με μερικές εξαιρέσεις γιατί υπήρχαν κάποια κομμάτια που θα έπρεπε να αναφερθούν. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι μια οριστική λίστα. Το πεδίο είναι τεράστιο για να μπορεί να στριμωχτεί σε μόλις 50 κομμάτια. Υπάρχει μια μεγάλη γκάμα από κλασικούς chart-toppers μέχρι hip-hop, punk, house και πάει λέγοντας.
Υπάρχουν εκατομμύρια τρόποι να γίνεις LGBTQ+. Ελπίζω να βρείτε κάτι ουσιαστικό σε αυτή τη λίστα – μια ιστορία που ίσως δεν ξέρατε, ένα τραγούδι που αγαπούσατε αλλά είχατε ξεχάσει, ένα καινούριο αγαπημένο – και να μπορέσετε να αξιοποιήσετε την αστείρευτη πηγή συναισθημάτων που μπορεί η pop να καλλιεργήσει μέσα μας και να την αφήσετε να σας παρασύρει. Ας απελευθερωθούμε λοιπόν!
Spotify playlist:
Apple playlist:
Πηγή: pitchfork.com