«Εν αρχή ην η πλάκα των 33 και των 1/3 στροφών…» Μάλλον για να το θέσω πιο σωστά, πριν από τα social media, το youtube, την εν γένει ταχύτατη διάδοση της εικόνας και του ήχου, πριν ακόμη και από το MTV αν το θέλετε, υπήρχε το εξώφυλλο των βινυλίων…
Εννοώ, πως οι εκάστοτε μπάντες, σε συνεργασία με τις δισκογραφικές έπρεπε πέραν της μουσικής φυσικά, να φανταστούνε έξυπνους τρόπους ώστε οι παραγωγές και τα φράγκα που έβαζαν να αυγατίσουν. Πιστέψτε με, βρήκαν πολλούς ευφάνταστους τρόπους. Ένας από αυτούς ήταν τα εξώφυλλα.
Γράφω αυτό που αυτή τη στιγμή διαβάζεις, από την παραλία, θέα το Κρητικό και ξαφνικά μου έρχονται στο μυαλό διάφορα βινύλια της πτωχής πλην τίμιας δισκοθήκης μου και αρχίζει και στροφάρει ο κατακαημένος μου εγκέφαλος αναφορικά με τις ιστορίες που έχω διαβάσει και ακούσει ανά τα χρόνια για τα εξώφυλλα μερικών από τους πλέον διασημότερους δίσκους στην ιστορία του rock. Αποφασίζω λοιπόν, να κάψω για άλλη μια φορά τα νεύρα της συντακτικής ομάδας του MUSICARADIO.gr και αναλαμβάνω ακόμη ένα εγχείρημα… αυτό της αφήγησης των ιστοριών των εξωφύλλων κάποιων πολύ διάσημων album (U2 δεν έχει το άρθρο, μην χαίρεστε).
——-————- ● ——-————- ● ——-————- ● ——-————-
PINK FLOYD – Wish You Were Here (1975)
Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός και δεν μπορώ να μην κατατάξω πρώτο στη λίστα ένα από τα προσωπικά αγαπημένα albums. Ακόμη κι αν δεν έχεις ακούσει ποτέ ούτε μία νότα από Pink Floyd, δεν μπορεί να μην έχεις δει ποτέ σου αυτό το χαρακτηριστικότατο εξώφυλλο των δύο ανδρών να δίνουν τα χέρια. Η φωτιά στα ρούχα των υποτιθέμενων πωλητών οι οποίοι κλείνουν μια «συμφωνία» είναι πραγματική, όπως αληθινός είναι και ο δυνατός αέρας που πνέει τη στιγμή της φωτογράφισης με αποτέλεσμα ο ένας εκ των φωτογραφισμένων να πάθει ελαφρά εγκαύματα.
JOY DIVISION – Unknown Pleasures (1979)
Υπερδισκάρα… υπεργκρουπάρα… ο Ian Curtis περσόνα από τις λίγες που πέρασαν. Τι να πρωτοπεί κανείς για τους Joy Division; Στο ντεμπούτο album τους του 1979, επιλέγουν για εξώφυλλο αυτό το μαύρο δυσδιάκριτο πράγμα…
… Όχι δεν είναι βουνά ή οροσειρές, όπως νομίζουμε οι περισσότεροι ή όπως νομίζουν αυτοί οι οποίοι πήραν το συγκεκριμένο artwork και το τύπωσαν σε εκατομμύρια μπλουζάκια γνωστών πολυεθνικών αλυσίδων ρουχισμού. Είναι το Pulsar, ή «Παλλόμενος Ραδιοαστέρας» όπως τον παρατήρησαν οι επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Cambridge.
THE VELVET UNDERGROUND – The Velvet Underground & Nico (The Banana Album – 1967)
Ίσως το εμβληματικότερο και διασημότερο εξώφυλλο όλων των εποχών, δημιουργός του οποίου δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον κύριο Andy Warhol.
Στη πρώτη έκδοση του album, το οποίο μοσχοπούλησε και εξακολουθεί να μοσχοπουλάει σχεδόν μισό αιώνα μετά, η φλούδα της μπανάνας ήταν αυτοκόλλητο, που έβγαινε και από κάτω εμφανιζόταν το φρούτο το οποίο ήταν βαμμένο στο χρώμα του δέρματος (πάει κάπου το μυαλό σας). Ωστόσο, εξαιτίας του ότι κάθε ένα από αυτά τα αυτοκόλλητα έπρεπε να επικολλάται ένα ένα με το χέρι στα εξώφυλλα το αρχικό πλάνο γρήγορα εγκαταλείφθηκε και τη θέση του πήρε η κλασική μπανάνα του δίσκου που όλοι γνωρίζουμε ως σήμερα.
THE ROLLING STONES – Sticky Fingers (1971)
Τα «Κολλώδη Δάχτυλα» κυκλοφόρησαν το 1971 βγάζοντας singlάρες για τους Rolling Stones (βλ. Sister Morphine) και μαζί τους ένα παντελώς άσχετο αλλά εντελώς διάσημο πια εξώφυλλο. Πιτσιρικάς το μπέρδευα με το οπισθόφυλλο του Born In The USA, του Springsteen, αλλά και αυτό είναι άσχετο.
Φωτογραφία, λοιπόν, ενός άντρα από τη μέση και κάτω με ένα αληθινότατο φερμουάρ στην γνωστή θέση. Βέβαια, μέχρι ο δίσκος να φύγει από τις δισκογραφικές και να σκαρφαλώσει στα ράφια των δισκοπωλείων, τα μισά φερμουάρ έκαναν βόλτες στους δρόμους ανά τον κόσμο. Άλλη μία εξυπνότατη ιδέα που όμως για πρακτικούς λόγους σύντομα εγκαταλείφθηκε.
NIRVANA – Nevermind (1991)
Δεν χρειάζονται πολλά πολλά λόγια για τη δισκάρα αυτή… Το Nevermind έβαλε το Seattle στο παγκόσμιο μουσικό χάρτη. Θυμάμαι ότι μετά από κάθε ακρόαση του Smells Like Teen Spirit πόναγε ο σβέρκος μου για 3 ημέρες και περπάταγα σαν το ρομπότ. Το 4ων μηνών μωρό που κυνηγάει υποβρυχίως το δολάριο είναι ο Αμερικανός Spencer Elden, οι γονείς του οποίου ήταν οικογενειακοί φίλοι του φωτογράφου και εισέπραξαν 200 δολάρια για τη φωτογράφηση αυτή… ενός album που έχει πουλήσει πάνω από 26 εκατομμύρια αντίτυπα…
Φυσικά, υπάρχουν δεκάδες εξώφυλλα άξια κιλών μελάνης. Στάθηκα σε κάποια που μου ήρθαν λόγω αγάπης περισσότερο για τους μουσικούς που επέλεξαν να περικλείσουν τις πανέμορφες μουσικές τους μέσα τους… Ζεστάθηκα, σας αφήνω, πάω να βουτήξω…
——-——– ● ——-——– ● ——-——– ● ——-——–
Γιώργος Δήμου
«Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να κουνιέται ενστικτωδώς με ήχους είτε κιθαριστικους είτε ηλεκτρονικούς, αλλά αυτό που με κέρδιζε πάντα ήταν η λυρικότητα των στίχων και αυτή σε συνδυασμό με τα ηχοχρώματα που την ώρα που ακούω μουσική φτιάχνω τοπία και ιστορίες στο κεφάλι μου. Είναι όπως όταν διαβάζεις λογοτεχνία, έτσι είναι και με τη μουσική… δημιουργείς εικόνες, πρωταγωνιστές, φανταστικές ιστορίες που περιλαμβάνουν, φιλίες, ανεκπλήρωτους έρωτες και απωθημένα»
Ο Γιώργος Δήμου είναι συλλέκτης εικόνων και μουσικής. Λόγο δουλειάς γυρίζει την Ελλάδα
και αυτή την εποχή βρίσκεται στα Χανιά… μέχρι τον επόμενο του προορισμό.
