Οι στίχοι έμοιαζαν με εκείνα τα ενοχλητικά κουνούπια που έρχονται απρόσκλητα και γυροφέρνουν σχεδόν μέσα στο αυτί μου, λίγο πριν αφεθώ στην ευεργετική σιγουριά του υπέρδιπλου στρώματος.
Όχι πως με ενοχλούσε το συγκεκριμένο τραγούδι, απεναντίας χρόνια τώρα το είχα κατατάξει στην άτυπη λίστα με τα πενήντα καλύτερά μου. Ωστόσο ήταν το βάρος των συναισθημάτων τέτοιο που τη δεδομένη στιγμή φάνταζε ως το χειρότερο βασανιστήριο.
——————————————
You’re my love my senorita
I’m addicted to you
Hope were gonna pull through…
——————————————
Έπιασα το μακρόστενο ποτήρι με το μαγικό υγρό και το άδειασα σχεδόν μέχρι τη μέση , αφήνοντας μια σεβαστή ποσότητα αλκοόλ να κυλήσει στα τοιχώματα του στομαχιού. Έριξα το βλέμμα στο μήνυμα που αναγράφονταν με φαρδιά πλατιά γράμματα πάνω στο πακέτο. «Το κάπνισμα μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία». Το ίδιο και ο έρωτας σκέφτηκα και έχωσα ένα τσιγάρο ανάμεσα στα χείλη.
Με τις σκέψεις να με στριμώχνουν ανελέητα, δεν αντιλήφθηκα το περασμένο της ώρας. Πρέπει να ήταν τουλάχιστον περασμένες τρεις. Το σκούντημα της τύπισσας με τις μεγάλες μαύρες μπότες, με έκανε σχεδόν να βουτήξω πάνω στο μπαρ. Λίγο έλειψε να έρθω σε τρυφερό τετ α τετ με τον μπάρμαν που προσπαθούσε να σερβίρει στην παρέα, η οποία είχε ξεσήκωνε το μαγαζί με τα ουρλιαχτά της.
Ίσα που πρόλαβα να ευθυγραμμίσω το κορμί, κοιτάζοντας σχεδόν θυμωμένος την κοπέλα που πριν λίγο με είχε εκσφενδονίσει. Έμεινα να παρατηρώ την πορεία της προς την τουαλέτα. Δε θα την έλεγες κι άσχημη, σκέφτηκα εντελώς αυθόρμητα ενώ τα λόγια που έβγαιναν από τα ηχεία λες και με παρότρυναν για κάτι άλλο.
——————————————
Big black boots
long brown hair
she’s so sweet
with her get back stare
——————————————
Η ένταση πήρε εκείνο το βαθύ κόκκινο χρώμα που συναντάς καμιά φορά στα καλοκαιρινά ηλιοβασιλέματα , πλέον τα λόγια έβγαιναν από το στόμα μου ανακατεμένα με ισχυρή δόση αλκοόλ. Δεν ήξερα αν το τραγουδούσα γιατί μου άρεσε το άσμα ή ήταν εκείνη που με πλάνεψε.
before I let you get away, yea!
I said, are you gonna be my girl?
Το μέρος ασφυκτιούσε από ιδρωμένα κορμιά και άπειρες δόσεις νικοτίνης. Το νεύμα προς το μπαρ δήλωνε ανοιχτά την επιθυμία για άλλο ένα ποτό. Ούτε που θυμόμουν ποιο ήταν κατά σειρά. Αλλά τι σημασία είχε; Το παρήγορο ήταν πως είχα διώξει κάθε άσχημη σκέψη που πίεζε την ταλαιπωρημένη τις τελευταίες ώρες καρδιά μου. Άλλωστε δεν κύλησε πολύ ο χρόνος από τη στιγμή που είχε επέλθει ο μοιραίος χωρισμός.
Κι εκεί που όλα τα στενάχωρα έπαιρναν μια ταχύτατη πορεία προς τη λήθη, ως δια μαγείας ο άκαρδος dj είχε βαλθεί να ρίξει κι άλλο αλάτι στην πληγή. Αν μπορούσα θα προέβαινα σε δολιοφθορά, ίσως να τραβούσα τα καλώδια των ηχείων. Ωστόσο πρυτάνευσε η λογική στο παρά κάτι κι έμεινα αποσβολωμένος να συμμετέχω στην σπαρακτικότητα της στιγμής, σιγοντάροντας τους δύο αοιδούς, κάτι σαν τρίτη φωνή ένα πράγμα.
——————————————
Strange infatuation seems to grace the evening tide.
I’ll take it by your side. tick – tock tick – tick – tick – tick – tick – tock
——————————————
Λίγο πριν ξεψυχήσει η φωνή του David όλο το μέρος εκστασιασμένο εκλιπαρούσε τον τύπο πίσω από τα πλατό να συνεχίσει να τους σφυροκοπάει με ανεκπλήρωτο έρωτα. Τόσο το χειρότερο για μένα. Κοίταξα το ρολόι αφήνοντας μια ισχυρή δόση καπνού να εξέλθει από το στόμα. Σκέφτηκα πως τώρα ήταν η κατάλληλη ώρα για ηρωική έξοδο, σε διαφορετική περίπτωση, μάλλον θα με βγάζαν σηκωτό ή θα βρισκόμουν σε κανένα άβολο φορείο νοσοκομείου περιμένοντας τη σειρά μου για να λάβω την απαραίτητη δόση καφείνης.
Έπιασα μερικά χαρτονομίσματα που είχαν απομείνει μέσα στην τσέπη και λίγο πριν προλάβω να τα μετρήσω, ένα ακόμη ποτό ήρθε και έσκασε ακριβώς μπροστά μου. Αρκούσε ένα νόημα πίσω από την μπάρα για να καταλάβω ότι ήταν προσφορά του καταστήματος, επιβράβευση για τη μισή ντουζίνα ποτά που βρίσκονταν ήδη στο στομάχι μου.
Έβαλα τα ρέστα στην πίσω τσέπη και βολεύτηκα ξανά στο σκαμπό, ανάβοντας ένα ακόμη τσιγάρο. Για λίγο ένιωσα τη σκέψη της να μου χαϊδεύει περιπαικτικά το μυαλό. Λίγο ακόμη και θα πίστευα πως ήταν κάπου εδώ κρυμμένη και από στιγμή σε στιγμή θα εμφανιζόταν μπροστά μου. Ανασηκώθηκα από το σκαμπό και περιεργάστηκα ενδελεχώς το χώρο. Πουθενά. Μόνο πλήθος που επιδιδόταν σε έναν ανελέητο χορό. Έσκυψα πάνω στην φιλόξενη μπάρα και χάιδεψα το πίσω μέρος του κεφαλιού μου.
Το σκούντημα αυτή τη φορά λίγο ήθελε να με φέρει δίπλα στον μπάρμαν, να πετάει μπουκάλια ο ένας στον άλλο σαν τον Τομ Κρουζ στο Κοκτέιλ. Το μόνο που πρόλαβα να δω ήταν εκείνες οι μεγάλες μαύρες μπότες, που κατευθύνονταν με γοργό βήμα προς την τουαλέτα. Άφησα τον εκνευρισμό μου να πνιγεί μέσα στην υπόλοιπη ποσότητα τζιν, κάνοντας νόημα για ένα ακόμη τελευταίο. Δεν ξέρω κι εγώ πόσα θα είναι τα τελευταία σήμερα.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα ανακατεμένος στο πλήθος να κοπανιέμαι αλύπητα με το άσμα εκείνων των ακούρευτων τρελοκομείων.
——————————————
Can’t stop, addicted to the shindig
Chop top, he says I’m gonna win big
Choose not a life of imitation
Distant cousin to the reservation
Defunct, the pistol that you pay for
——————————————
Οι πρώτες σταγόνες ιδρώτα είχαν κάνει την επίσκεψή τους στο μέτωπο μου που κόντευε να πάρει φωτιά. Αλλά πλέον δε μ’ ένοιαζε στο ελάχιστο. Το ανακάτεμα των κορμιών είχε δημιουργήσει μια γλυκιά αναρχία. Τόσο γλυκιά που θα έλεγες πως θα μπορούσα να τη συσκευάσω αυτή τη στιγμή σε μικρά γυάλινα βαζάκια και να τα αποθηκεύσω στο σπίτι για ώρα ανάγκης.
Μπορούσα να δω τον χορό του πλήθους και από τις τέσσερις γωνίες. Λες και είχα σπάσει και τα κομμάτια μου διασκορπίστηκαν στο χώρο. Γκόμενες να φτύνουν το κραγιόν που έλειωσε στα χείλη. Τύποι με ακριβά ρολόγια να εκλιπαρούν για αγάπη. Κι ο τύπος που δίνει τον ρυθμό να εξακοντίζει σαρδόνια χαμόγελα Η πληρωμή θα έρθει για όλους μας στο τέλος. Και η αγάπη θα μας κάνει ξανά κομμάτια.
——————————————
But emotions
won’t grow,
And we’re changing our ways, taking different roads.
Then love, love will tear us apart again.
Love, love will tear us apart again
——————————————
Οι τοίχοι ανάβλυζαν την αγωνία του πλήθους και όλα πια είχαν βαφτεί με ένα χρώμα γκρι. Πάγωσα μέσα στην διάχυτη νευρικότητα. Έμεινα μόνος, ακίνητος. Με το μυαλό μου να κάνει βουτιές από τον πιο ψηλό βατήρα στην πισίνα της εξοντωτικά αφόρητης μοναξιάς. Να , είναι αλήθεια. Ένιωθα τόσο μόνος. Μέσα στην ανυπαρξία του συναισθήματος.
Κοίταξα προς τον dj. Η μορφή του είχε αλλοιωθεί, ασορτί με το παραλήρημα των μουσικών του που έσκαβαν τον πέτρινο τοίχο. Ήμουν σε απόσταση μιας ανάσας από τα πλατό. Διέκοψε για λίγο την νιρβάνα στην οποία είχε περιέλθει και άγγιξε το βλέμμα μου. Θα έλεγα πως τρόμαξε προς στιγμήν, μη γνωρίζοντας τις προθέσεις μου. Δε μου πήρε πάνω από μερικά δευτερόλεπτα να του ψιθυρίσω στο αυτί που ήταν ακάλυπτο από τα μεγάλα ακουστικά. Έγνεψε συγκαταβατικά ταυτόχρονα με ένα γρήγορα κλείσιμο του ματιού του.
Χωρίς να χάσω χρόνο έκανα αναστροφή και πλησίασα προς την παρέα που ξεχείλιζε ευθυμία. Σάστισε για λίγο πιστεύοντας πως πήγα με σκοπό να της ζητήσω το λόγο για τα απρόκλητα σκουντήματα στη μπάρα. Κανείς δε μίλησε για λίγο. Είναι από εκείνες τις στιγμές που η βουβαμάρα αποκτά την ικανότητα να γράφει μικρά έπη.
Η επόμενη στιγμή μας βρήκες πιασμένους να κατευθυνόμαστε προς την ψηλή πόρτα της εξόδου. Έστρεψα για λίγο το κεφάλι και κοίταξα τον dj. Το βλέμμα του συναντήθηκε με το δικό μου, ενώ το χαμόγελό του άστραφτε πιο πολύ και από τα φλας των κινητών της παρέας που επιδίδονταν σε μια ανελέητη αυτοφωτογράφιση .
Τα βήματά μας έσκασαν στο χωμάτινο δρόμο έξω από το μαγαζί. Κι όσο προχωρούσαμε προς τον κεντρικό δρόμο, τα φώτα των αυτοκινήτων χόρευαν στο ρυθμό του τραγουδιού που είχα ζητήσει μερικά λεπτά πριν.
——————————————
Take me out tonight
Where there’s music and there’s people
And they’re young and alive
Driving in your car
I never never want to go home
Because I haven’t got one
Anymore
——————————————
Ένιωθα κατά έναν τρόπο πως με κράτησε ζωντανό. Σήμερα το βράδυ ο dj μου έσωσε τη ζωή…
————————————————-
Λάμπρος Θέος
Ο Λάμπρος είναι εκπαιδευτικός, εραστής του όμορφου, του απλού, της μουσικής και των λέξεων. Μεγάλωσε στην Καρδίτσα αλλά ζει τα τελευταία 18 χρόνια στα Χανιά όπου ασκεί το επάγγελμα του Δασκάλου.
Είναι ο εμπνευστής και διαχωριστής του block «ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΚΤΙΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ» και βραβευμένος συγγραφέας στο 2ο Ηλεκτρονικό Διαγωνισμό Διηγήματος με το έργο του «Άντε πάλι τα ίδια. (Το καράβι του Νότου)»…
facebook page: Λάμπρος Θέος
————————————————-
* Αν και εσύ θέλεις να γράψεις για το musica Radio στείλε
μας e-mail | info@musicaradio.gr ή inbox στη σελίδα μας στο Facebook *
