Ο Κωνσταντίνος Σακουλάς είναι μόλις 23 ετών αλλά αυτό δεν το εμπόδισε να είναι σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ο πρωταγωνιστής του ΠΑΥΣΙΠΟΝΟΥ, μιας ταινίας no budget μικρού μήκους αφιερωμένη στον πόνο και τη διαχείριση του.
Τον Κωνσταντίνο τον γνώρισα πριν από 3 περίπου χρόνια και αυτό που έφερε αυτή τη γνωριμία ήταν η μουσική. Κάτι ετοίμαζε, κάτι μου ζήτησε, κάτι του ζήτησα, αλλά… τελικά μείναμε φίλοι γιατί συνεργασία δεν κάναμε ποτέ. Το πρώτο κομμάτι λοιπόν που μας «ένωσε» ήταν η μουσική και οι γνώσεις του πάνω σε αυτή… το δεύτερο ήταν κοινές καταστάσεις. Κατάγεται από μια περιοχή της Καρδίτσας, αλλά ζει και εργάζεται εκτός αυτής… όπως και εγώ!
Μία μέρα, σερφάροντας στον ατελείωτο κόσμο του internet, «έπεσα» πάνω σε αυτή την παράγραφο – παρουσίασης του: «Έχω σπουδάσει Μουσική Τεχνολογία σε μια περίοδο της ζωής μου που δεν είχα ανακαλύψει ακόμα πως δεν θέλω να φτιάχνω μουσική, άλλα πως η μουσική είναι για εμένα το βασικό μέσο για να αφηγούμαι τις ιστορίες μου. Εργάζομαι από την εφηβεία μου σε διάφορα Καφέ / Μπαρ για τα προς το ζην, και προσπαθώ να ανακαλύψω την γενικότερη πραγματικότητα που με περιβάλλει μέσα από έννοιες όπως είναι η ζωή, ο θάνατος, η μοναξιά, ο χρόνος, ο έρωτας και η αγάπη. Ελπίζω κι εύχομαι όσοι είδαν την ταινία μου να θέλησαν να μάθουν περισσότερα για τον εαυτό τους παρά για εμένα»…Μου έκανε τρομερή εντύπωση πως ένας νέος 23ων ετών, καταφέρνει με τόσο όμορφο τρόπο να εξωτερικεύσει τις σκέψεις του…
Ας υποδεχτούμε στο Musica Radio τις σκέψεις του
Κωνσταντίνου Σακουλά για το ΠΑΥΣΙΠΟΝΟ
Ποια ανάγκη ήταν αυτή που σε «ανάγκασε» να αφηγηθείς μια ιστορία όπως το ΠΑΥΣΙΠΟΝΟ;
● Ας ξεκινήσουμε από το ποιά ανάγκη με «ανάγκασε» να γράψω μια ιστορία όπως το παυσίπονο και νομίζω πως δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την ανάγκη της καταπράυνσης του ψυχικού πόνου. Από εκεί και πέρα έχοντας μια γνώση της οποίας την δύναμη είδα να λειτουργεί προέκυψε σαν φυσική ανάγκη να θέλω να την μοιραστώ.
Ως δημιουργός, παρατηρείς στρουθοκαμηλισμό στην κοινωνία μας σήμερα;
● Η λέξη δημιουργός είναι μια ταμπέλα κι εμένα δεν μου αρέσει να κουβαλάω ταμπέλες επάνω μου, το μόνο που μπορούν να σου προκαλέσουν είναι άγχος και να σε κάνουν να παρεκκλίνεις από τον δρόμο σου. Αρέσκομαι σε εκείνη με την οποία η ίδια η φύση με κληροδότησε και δεν είναι άλλη από την λέξη «Άνθρωπος». Από εκεί και πέρα όσον αφορά την αποφυγή των εκάστοτε προβλημάτων νομίζω πως η άποψη μου καταγράφεται άμεσα μέσα στο παυσίπονο και εύκολα θα μπορούσε να γίνει συσχετισμός σε κάθε έκφανση της ζωής.
Όταν κάτι το αποφεύγεις συνέχεια, επειδή φοβάσαι να το αντιμετωπίσεις η επειδή δεν έχεις την γνώση να το αντιμετωπίσεις τότε η γίνεσαι έρμαιο του η ψάχνεις να βρεις τρόπο να το θάψεις βαθιά. Κι αργά η γρήγορα θα επιστρέψει στην επιφάνεια και το κρησφύγετο που εσύ ο ίδιος θα του έχεις προσφέρει θα είναι η τροφή για να επιστρέψει πιο δυνατό.
Μύθος ή πραγματικότητα; Το «ΠΑΥΣΙΠΟΝΟ» τι από τα δύο είναι;
● Κατά την άποψη μου ο άνθρωπος χρειάζεται τον μύθο, τον έχει ανάγκη. Όχι τόσο για να παραμυθιάζεται όσο για να γνωρίσει και να αποδεχτεί πιο εύκολα την αλήθεια, ο μύθος είναι το «περιτύλιγμα» και στην ανθρώπινη φύση αρέσει το «περιτύλιγμα». Οπότε εγώ αρέσκομαι σε κάτι που κατά την άποψη μου βρίσκεται στην μέση κι αυτό είναι η αλληγορία. Το παυσίπονο ήταν καθαρή πραγματικότητα αρχικά γιατί έτσι το αισθάνθηκα και έπειτα γιατί το έφτιαξα κάτω από συγκεκριμένο χρονικό περιθώριο και με «υλικά» που δεν μου επέτρεπαν να το «στολίσω».
| Όταν κάτι το αποφεύγεις συνέχεια, επειδή φοβάσαι να το αντιμετωπίσεις η επειδή δεν έχεις την γνώση να το αντιμετωπίσεις τότε ή γίνεσαι έρμαιο του ή ψάχνεις να βρεις τρόπο να το θάψεις βαθιά |
Όταν η ζωή είναι ΕΥΚΟΛΗ, ΑΝΕΤΗ, ΒΟΛΙΚΗ… γιατί να σκοτιστείς;. Μία φράση από την αφήγηση του πρωταγωνιστή στην ταινία σου. Πιστεύεις ότι μετά από τόσα χρόνια κρίσης στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που ζουν με αυτά τα πιστεύω;
● Βλέπω σε παγκόσμιο επίπεδο την ανθρωπότητα να εξελίσσεται και με αυτή την λέξη δεν εννοώ τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από το ότι οι άνθρωποι αρχίζουμε με αργά και σταθερά βήματα να παίρνουμε τον δρόμο της συνείδησης. Κι αυτό είναι κάτι το οποίο μπορεί να παρατηρήσει κανείς περισσότερο σε ατομικό επίπεδο. Κάτι που θεωρώ αναγκαίο κατά την άποψη μου να συμβεί πρώτα, για να επικρατήσει σε βάθος χρόνου και σε ομαδικό.
Αποφάσισες να τελειώσεις την ταινία με κάτι απλό που όμως για τον πιο πολύ κόσμο είναι θέμα που δεν ακουμπά και δεν συζητά… τον Θάνατο. Και μάλιστα τελειώνεις με τη λογική εξέλιξη…
●…Είναι πραγματικότητα πως ο θάνατος για τους περισσότερους ανθρώπους ακόμα και σήμερα είναι ταμπού. Κατά την δική μου άποψη είναι αντικείμενο προς μελέτη και παρατήρηση. Η ίδια η φύση μας διδάσκει πως ο θάνατος με την ζωή πάνε παρέα χέρι – χέρι και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού το ένα είναι η προέκταση του άλλου, η λεγόμενη φυσική ροή των πραγμάτων. Θα το παρατηρήσεις να συμβαίνει σε πολλές εκφάνσεις της ζωής, κόβεις τα νύχια σου και τα μαλλιά σου, τα οποία δεν είναι παρά νεκρά κύτταρα στην θέση των οποίων θα φυτρώσουν καινούργια, από μια σχέση που θα τελειώσει, μια δουλειά, μια περίοδος της ζωής σου την θέση των οποίων θα διαδεχθεί μια άλλη και η ζωή συνεχίζει το ατέρμονο ταξίδι της μέσα από τον θάνατο και την κατά προέκταση αναγέννηση την οποία εκείνος επιφέρει. Και δεν το λέω εγώ, η ίδια η φύση το λέει ορίζοντας τη φορά του βέλους πάντοτε από την τάξη προς την αταξία, από την γέννηση προς το θάνατο και ποτέ αντίστροφα.
Τη φορά του βέλους που πάντα θα καρφώνει τον άνθρωπο με τον πιο σκοτεινό του φόβο. Το θάνατο. Κι αρχίζεις να ζεις πραγματικά εκείνη την υπέροχη στιγμή που παύεις να φοβάσαι το θάνατο. Γιατί σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής – χωρίς να μπορώ να μιλήσω με σιγουριά, βεβαιότητα και αποδείξεις για την βιολογική του έννοια – ο θάνατος επιφέρει αναγέννηση. Το «παλιό» πρέπει να φύγει για να έρθει το «καινούργιο».
Το γράφω και στον πρόλογο μου για το πώς «γνωριστήκαμε» και γι αυτό το λόγο θα σε ρωτήσω και τώρα… πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε η μουσική στη ροή της ταινίας;
● Η μουσική παίζει σημαντικό ρόλο ακόμα και στην καθημερινότητα της ίδιας μου της ζωής. Από τον ρυθμό που θα κινηθώ στον δρόμο, στην ατμόσφαιρα των προσωπικών μου στιγμών μέχρι και στις εικόνες που θα δημιουργήσει στο μυαλό μου κι εγώ θα τις μετατρέψω σε ιστορίες πιθανόν για να τις ξορκίσω.
| Γιατί σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής – χωρίς να μπορώ να μιλήσω με σιγουριά, βεβαιότητα και αποδείξεις για την βιολογική του έννοια – ο θάνατος επιφέρει αναγέννηση. Το «παλιό» πρέπει
να φύγει για να έρθει το καινούργιο |
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι πρακτικά να γυρίσεις μια ταινία σήμερα;
● Ο κινηματογράφος ανήκει στα ομαδικά σπορ. Αν λοιπόν έχεις δίπλα σου ανθρώπους που θέλουν και μπορούν να σε στηρίξουν με τον τρόπο και τις γνώσεις τους, με μια κάμερα και δύο προβολείς μπορείς εύκολα να γυρίσεις αυτό που έχεις στο μυαλό σου και να το αποδώσεις με όσο το δυνατόν καλύτερο τρόπο μπορείς.
«Σκαρώνεις» κάτι άλλο αυτή την εποχή ή απολαμβάνεις το ΠΑΥΣΙΠΟΝΟ;
● Αυτό που στην πραγματικότητα απολαμβάνω είναι η γνώση που μου προσέφερε το ίδιο το παυσίπονο παρά ότι άλλο. Έπειτα οι άνθρωποι που με ξέρουν καλά θα σου έλεγαν πως πάντα «σκαρώνω» κάτι και εγώ με την σειρά μου θα σου πω, πως πάντα ψάχνω τον τρόπο για να το θέσω σε εφαρμογή.
Ευχαριστούμε Κωνσταντίνε
● φωτογραφία ||Καρολίνα Τσιρογιάννη
