Η Μαρία Γιαννίτση από την Ένωση πολιτισμολόγων Θεσσαλίας γράφει για την αρχή του τέλους του Φασισμού!
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος αποτέλεσε την πιο εκτεταμένη γεωγραφικά και δαπανηρή σε πλουτοπαραγωγικούς πόρους ένοπλη σύγκρουση στην ιστορία της ανθρωπότητας. Στο όνομα του απόλυτου πολέμου, οι κύριοι συμμετέχοντες διέθεσαν όλες τις οικονομικές, βιομηχανικές και επιστημονικές ικανότητές τους ενώ σημαδεύτηκε από μαζικές εκτελέσεις και θανάτους πολιτών.
Ο συνολικός αριθμός των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είναι συγκλονιστικός για τα ανθρώπινα δεδομένα και υπολογίζεται σε 50 έως 85 εκατομμύρια απώλειες ενώ υπήρξαν αναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμών, ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές και κατάρρευση του βιοτικού επίπεδου στις χώρες που ενεπλάκησαν στον αγώνα κατά των ναζιστικών στρατευμάτων.
Ο φασισμός δεν ορίζεται από τον αριθμό των θυμάτων, αλλά από τον τρόπο που τα σκοτώνει – (Ζαν-Πωλ Σαρτρ)
Ο Χίτλερ, ο οποίος προτίμησε τον θάνατο από την άνευ όρων παράδοση που θα οδηγούσε σε δίκη και εκτέλεση, είναι το αποτέλεσμα της απόγνωσης, της λύσης μιας ισχυρής αυτοκρατορίας η οποία συντρίβει από παταγώδη ήττα στον πόλεμο. Όμως, σε διάστημα 15 ετών που ακολούθησαν μετά την πτώση αυτή, η Γερμανία επανήλθε ισχυρότερη μεταξύ των κρατών της Ευρώπης ανατρέποντας την παρελθούσα κατάσταση λόγω του πολέμου.
Ο φασισμός αρχίζει με τη σκέψη ότι όλοι οι άλλοι είναι ανόητοι – (Πωλ Βαλερύ)
Η ανάπλαση του κόσμου μετά τον καταστροφικό παγκόσμιο πόλεμο απαιτούσε καίριες αποφάσεις με βαθύ διπλωματικό, ιδεολογικό, θεσμικό, πολιτικό περιεχόμενο. Δεν ήταν αποφάσεις που θα μπορούσαν να στηθούν πάνω στις υπογραφές συνηθισμένων πολιτικών του συρμού. Χρειαζόντουσαν προσωπικότητες παγκόσμιας εμβέλειας, από εκείνες που μόνο τα μεγάλα γεγονότα, ο ίδιος ο πόλεμος, θα μπορούσαν να υποδείξουν.
Ο φοβερός εχθρός είχε εξανεμιστεί και οι τρεις νικήτριες Δυνάμεις έπρεπε να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες που θα εξασφάλιζαν μια δίκαιη και διαρκή ειρήνη, υπό την προστασία ενός Παγκόσμιου Οργανισμού με σκοπό το πέρασμα σε έναν Χρυσό Αιώνα προόδου και ευημερίας. Τίποτα περισσότερο και σίγουρα τίποτα λιγότερο.
Θα ξαναγυρίσουμε και η γη θα τρέμει – (Γκέμπελς, Γερμανός Υπουργός προπαγάνδας των Ναζί – τελευταία λόγια του)
Όσο επιβλητικές και αν είναι σήμερα στον κόσμο οι δυνάμεις της δημοκρατίας και της ειρήνης χρειάζεται εκ μέρους μας μεγαλύτερη επαγρύπνηση. Γιατί μπορεί ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος να είχε τανκς η νέα εποχή που ξεκίνησε μετά από αυτόν είχε προς στιγμήν την επωνυμία «ατομική» αλλά και μετά τις εξορμήσεις των αστροναυτών και «εποχή του διαστήματος». Ενδεχομένως η ιστορία ίσως την τιμήσει με άλλη επωνυμία: «Εποχή χωρίς πολέμους».
Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση – (Ουμπέρτο Έκο)
Όπως όλα τα κοσμογονικά γεγονότα, το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έφερνε μαζί του μεγάλες ελπίδες και εκπλήξεις. Σίγουρα, έφερνε την προσδοκία ενός καινούργιου κόσμου: κατά απαράβατο κανόνα, οι μαχητές που μετέχουν σε μια τέτοια σύγκρουση δεν πολεμούν ποτέ απλώς και μόνον για την επιστροφή σε μια προπολεμική «ομαλότητα». Μάχονται, πάνω από όλα, για ένα καλύτερο αύριο.
