Φέτος το φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας κλείνει 40 χρόνια και η Όλγα Καλογήρου μας μεταφέρει την πανηγυρική ατμόσφαιρα του
Ο Σεπτέμβρης στην πόλη της Δράμας είναι ένας γιορτινός μήνας. Είναι η μεγάλη γιορτή της μικρού μήκους ταινίας και η εορταστική ατμόσφαιρα τις ημέρες διεξαγωγής του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους είναι διάχυτη σε κάθε γωνιά της πόλης! Φέτος, όπως ήταν αναμενόμενο, η ατμόσφαιρα ήταν πανηγυρική καθώς το Φεστιβάλ συμπλήρωσε 40 χρόνια ζωής.
Μετά από 6 χρόνια που ο Σύλλογός μας παρακολουθεί από κοντά το Φεστιβάλ, φέτος είχαμε και επίσημη συμμετοχή με εισήγηση του Προέδρου μας, Βασίλη Σακκά, στην Ημερίδα «Η Κρίση στην ελληνική κοινωνία μέσα από την ταινία μικρού μήκους» που διοργανώθηκε στα πλαίσια των προφεστιβαλικών εκδηλώσεων.
Ήταν μεγάλη τιμή και χαρά για το Σύλλογό μας η συμμετοχή σε αυτή την ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ημερίδα με τόσο αξιόλογους εισηγητές όπως η Ιωάννα Αθανασάτου, Ιστορικός Κινηματογράφου, αγαπημένη καθηγήτρια πολλών από εμάς στην ενότητα του Νεοελληνικού Θεάτρου – Κινηματογράφου, που πάντα στηρίζει τις δράσεις του Συλλόγου μας, ο Πρόεδρος ΔΕ του ΕΑΠ, Καθηγήτης Τμήματος Οικονομικών Επιστημών της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Κρήτης, Bασίλης Καρδάσης, που μας έχει κάνει την τιμή να ανταποκριθεί θετικά σε παλαιότερη πρόσκλησή μας για διάλεξη στη Λάρισα, ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής Φεστιβάλ Δράμας, Σκηνοθέτης και φίλος πια του Συλλόγου μας, Αντώνης Παπαδόπουλος, και η πολύ αξιόλογη Ιστορικός του Κινηματογράφου, Επίκουρη Καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου, Μαρία Παραδείση.
Κάθε χρόνο ξεκινάμε το ταξίδι μας για τη Δράμα γεμάτοι ανυπομονησία και προσμονή και το Φεστιβάλ πάντα μας αποζημιώνει προσφέροντάς μας αξέχαστες κινηματογραφικές εμπειρίες, συναντήσεις με γνώριμα, αγαπημένα πρόσωπα αλλά και την ευκαιρία να γνωρίσουμε νέους ταλαντούχους δημιουργούς και ταινίες που μας συναρπάζουν και μας προβληματίζουν. Από τις ταινίες που είδαμε φέτος, αυτές είναι ενδεικτικά κάποιες που ξεχωρίσαμε:
Τον Ιππόκαμπο του Θέμη Κατσιμίχα για την τρυφερή και αισιόδοξη, εν τέλει, ματιά του στις τελευταίες στιγμές της κοινής ζωής ενός ζευγαριού. Το Μαμά, γύρισα του Δημήτρη Κατσιμίρη για τον καθηλωτικό τρόπο με τον οποίο αποτύπωσε την αντιμετώπιση της διαφορετικότητας από την ίδια την οικογένεια. Το εισιτήριο του Χάρη Σταθόπουλου και η ξέφρενη πορεία του (μας) προς το Τέλος της διαδρομής μας άγγιξε ιδιαίτερα, ενώ θαυμάσαμε τον έξοχο τρόπο που αποτύπωσε τις σχέσεις εξουσίας η Δανάη Παπαϊωάννου στο Mad Dogs.
Τη Στιγμή του Κωνσταντίνου Ξενάκη που, μέσα από τη λιτότητά της, κατάφερε να μας δημιουργήσει έντονα συναισθήματα μέσα σε μόλις 5′. Τα Σουτζουκάκια του Χρυσόστομου Μπάρμπα μας ενθουσίασαν με τη νόστιμη προσέγγισή τους σχετικά με την αναζήτηση της τελειότητας και το ανικανοποίητο της ανθρώπινης φύσης. Στο Pink της Μέμης Κούπα μας άγγιξε βαθειά το σενάριο αλλά και οι ερμηνευτικές προσεγγίσεις των δύο πρωταγωνιστριών και μας γέννησε ερωτήματα σχετικά με την αλληλεγγύη στις μέρες μας. Το τρυφερό Μελτέμι της Ζέτας Σπυράκη, μια ιστορία αγάπης που, αν και άργησε, γύρισε το ίδιο δυνατή όπως και πριν και διεκδικεί τη θέση της στη ζωή δύο ανθρώπων της τρίτης ηλικίας. Ο Καουμπόης του Γιάννη Χαριτίδη, για πολλούς η μεγαλύτερη παράλειψη των φετινών βραβείων, μας ξάφνιασε ευχάριστα με την επιλογή του θέματός του (ο Μηνάς, ο μοναδικός αληθινός καουμπόης της Αθήνας όπως ο ίδιος λέει, θα πάρει μέρος στο τηλεοπτικό σόου Το Ταλέντο της Χρονιάς και το τηλεοπτικό συνεργείο τον ακολουθεί στην καθημερινότητά του), αλλά και με τον ξεχωριστό τρόπο που επέλεξε να το αφηγηθεί, ενώ απολαυστικός ήταν για άλλη μια φορά ο Μανώλης Μαυροματάκης στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Στο Φράγμα του Γιώργου Τελτζίδη μας συγκλόνισε η ιστορία της έφηβης Χριστίνας που υποχρεώνεται να φύγει από τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε εξαιτίας της δημιουργίας ενός φράγματος και είναι αναγκασμένη να εγκαταλείψει εκεί το γέρικο σκυλί της. Η ταινία βάσισε το σενάριό της σε πραγματικά γεγονότα της επικαιρότητας που θα αναγνωρίσουν όσοι γνωρίζουν την ιστορία της κατασκευής του φράγματος της Μεσοχώρας Τρικάλων, αλλά ταυτόχρονα βρίθει συμβολισμών για την απαξίωση και την εγκατάλειψη της ελληνικής επαρχίας στο όνομα μιας κατ’ επίφαση ανάπτυξης.
Από τις ταινίες που περιγράψαμε παραπάνω οι περισσότερες δεν έτυχαν κάποιας διάκρισης πράγμα που αποδεικνύει πως η φετινή χρονιά ήταν ιδιαίτερα πλούσια, όχι μόνο σε ότι αφορά στον αριθμό των αιτήσεων συμμετοχής στο φεστιβάλ, αλλά και στην ποιότητα των ταινιών που τελικά προβλήθηκαν.
Τις ταινίες που διακρίθηκαν θα έχετε την ευκαιρία να δείτε όταν το Φεστιβάλ Δράμας ταξιδέψει και στην Λάρισα στην εκδήλωση που κάθε χρόνο, τα τελευταία πέντε χρόνια, διοργανώνει ο Σύλλογος Πολιτισμολόγων Θεσσαλίας. ΕΔΩ μπορείτε να δείτε αναλυτικά τα βραβεία του 40ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας
Μια καινοτομία του Φεστιβάλ είναι τα Αίθρια Λογοτεχνικά Μεσημέρια στα οποία καταξιωμένοι συγγραφείς παρουσιάζουν το έργο τους και παρακολουθούμε απολαυστικές συζητήσεις για τη σχέση λογοτεχνίας και κινηματογράφου. Φέτος είχαμε τη χαρά, μεταξύ άλλων, να μυηθούμε στον κόσμο του Animation από τον σκηνοθέτη Σπύρο Σιάκα ο οποίος μας παρουσίασε το βιβλίο του Το Animation ως Εργαλείο Μάθησης, να μιλήσουμε για όνειρα με τη μοναδική Ζυράννα Ζατέλη και το νέο της βιβλίο Τετράδια Ονείρων, ενώ ακούσαμε, από τον ίδιο, ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Βασίλη Βασιλικού σχετικά με το τι είναι η Λογοτεχνία που μας διάβασε κατά τη διάρκεια της συζήτησης για τα 50 χρόνια από την έκδοση του Ζ και μαγευτήκαμε από τον λυρικό, ποιητικό λόγο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη κατά την παρουσίαση του Ντεπό. Μετά και τη συνάντησή μας με τις Κάλλια Παπαδάκη (Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας 2017 για τους εκπληκτικούς Δενδρίτες) και Γιούλη Αναστασοπούλου (με το θαυμάσιό της Τι συμβαίνει με τα βατόμουρα;) το κυρίαρχο συναίσθημα ήταν η αισιοδοξία για το παρόν και το μέλλον της ελληνικής λογοτεχνίας.
Η επίγευση του φετινού μας ταξιδιού στη Δράμα είναι πως μετά από 40 χρόνια το Φεστιβάλ Δράμας είναι σίγουρα πια ένα μεστό και ώριμο φεστιβάλ αλλά ταυτόχρονα πιο νέο και φρέσκο από ποτέ!