StereoNOVA / Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος / Δευτέρα 18 Ιουνίου / με την Κωνσταντίνα Καρατζόγλου.
Πρόσφατα πήρα στα χέρια μου το καινούριο βινύλιο – των εδώ και χρόνια αγαπημένων μου stereo nova – και έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει, σαν παιδάκι που του έδωσαν παγωτό που δεν τελειώνει ποτέ! Ακριβώς την ίδια έκφραση είχα στο πρόσωπο μου, όταν έμαθα ότι θα παίξουν ξανά στις 18/06 στον υπέροχο χώρο του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος που καμαρώνει εδραιωμένο στην περιοχή του φαλήρου. Είσοδος ελεύθερη για το κοινό.
20 χρόνια μετά ξανά μαζί οι μυστήριοι και πρωτοπόροι τύποι, Κωνσταντίνος Βήτα και Μιχάλης Δέλτα με καινούριο δίσκο και με ένα κοινό να κοιτάζει τη σκηνή διψασμένο, θες από το καλοκαίρι, θες από την έλλειψη τόσων χρόνων να τους δει ξανά μαζί, μπορεί και τα δυο μαζί και άλλοι χίλιοι λόγοι.
Κόσμος πολύς, γεμάτο το ξέφωτο του Νιάρχου, 2 γενιές σίγουρα και μια τρίτη, οι τυχεροί τις υπόθεσης αυτοί που στις πλάτες των γωνιών τους είχαν την καλύτερη θέα για αυτό το θέαμα.
Στη σκηνή στημένα 2 τραπέζια εργασίας και τα ντραμς. Η ώρα 10 παρά και τη σκηνή γεμίζουν οι 3 τους. Ο ντράμερ Πέτρος Τσαμπαρλής που πιάνει κατευθείαν τα εργαλεία του και οι Κ.Βήτα και Μ.Δέλτα με καπέλα εργασίας (ξέρεις αυτά τα κίτρινα με το φως μπροστά), έτοιμη να σκάψουν με τα μπάσα που θα μας πάσαραν στη συνέχεια.
Ξεκινάνε με το κομμάτι Νέα Ζωή (705) σαν να ήθελαν για ακόμη μια φορά να μας περάσουν ένα νόημα, ζωής, αρχής, συνήθως αυτά τα εκλαμβάνει κανείς όπως θέλει. Φώτα, χειροκροτήματα, μπάσα και εμείς όλοι χορεύουμε στον ίδιο ρυθμό.
Μάγκες οι τύποι, σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, πραγματοποιήσανε αυτό που λέμε για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι, μην έχοντας τίποτα να ζηλέψουν από καμία μπάντα ηλεκτρονικής μουσικής της ξένης σκηνής. 15 κομμάτια από το παρελθόν με σύγχρονες λεπτομέρειες και 5 από τον νέο δίσκο, παντρεμένα όπως έπρεπε γι αυτούς που δεν έχουν προλάβει να ακούσουν όλα τα κομμάτια του νέου δίσκου.
Ένα ατελείωτο ταξίδι αυτό το 2ωρο με το 705, σα να περάσανε 3000 μέρες, κρατώντας μια ισορροπία, πάνω σε ένα κλεμμένο ποδήλατο με σκοπό να πάμε σε ένα βίντεο κλαμπ. Σαν ένα μακρινόοοοοοοο αλλά τόσο σύγχρονο ταξίδι της φάλαινας, πάνω σε ένα βιντατζ μοτοκουζι και θέλοντας να φτάσουμε σε κάποια προάστια, κοιτώντας τον ουρανό. Αυτή είναι η νέα μόδα, που θέλει το μικρό αγόρι να πετάει το παζλ στον αέρα.
Μόνο ένα πράγμα αναρωτιέμαι πια… αν όσες φορές και να τους ακούσω στη ζωή μου θα είναι ποτέ αρκετές. Πάντως δεσμεύομαι ότι κάθε φορά θα έχω κάτι νέα να πω. Είναι η ανατριχίλα που νιώθω κάθε φορά που τους ακούω, αυτή μιλάει.
