Αθήνα-Λονδίνο και πάλι πίσω με την Κωνσταντίνα Καρατζόγλου στη θέση του πιλότου και τον Tareq αυτή του επιβάτη.
Νέα ραδιοφωνική σεζόν, νέα μουσική σεζόν και με τη νέα τάξη πραγμάτων πλέον να ξετυλίγεται μπροστά μας. Αποστολή μου με το MUSICARADIO.gr, μια συνέντευξη και συγκεκριμένα ελεύθερης επιλογής από εμένα.
Σκανινγκ στο μυαλό, στο κουτάκι μουσική και βασικά το χω! Tareq Souleiman, άκουγα αρκετές φορές στο repeat το τραγούδι του lift me up εκείνες τις ημέρες. Με είχε στοιχειώσει μπορώ να πω. Μέχρι και που έβγαζα χορογραφία σύγχρονου χορού στο μυαλό μου (εν τω μεταξύ δεν έχω καμία σχέση με το αντικείμενο).
Ο Tareq, ζει πλέον μόνιμα στο Λονδίνο, οπότε καταλαβαίνεις, πως ήταν μια καλή ευκαιρία για μια συνέντευξη ταξίδι με τη βοήθεια των e-mails. Ταξιδέψτε μαζί μας από Αθήνα-Λονδίνο και από Λονδίνο-Αθήνα, θα χουμε και ενδιάμεσες στάσεις, για να μάθουμε κ άλλους πολιτισμούς.
// πριν ξεκινήσετε να διαβάζετε τι είπαμε με τον Tareq / πατήστε play να παίζει ο δίσκος ως μουσικό χαλί…
Σε βοήθησαν στη μέχρι σήμερα καριέρα σου οι διαφορετικοί κόσμοι που κουβαλάς μέσα σου; Οι πολιτισμοί, οι μουσικές, οι εικόνες, ή όχι;
● Νομίζω ότι γενικότερα όσο πιο εκτεθειμένος είσαι σε διαφορετικά ερεθίσματα και κουλτούρες τόσο πιο πολύ το μυαλό και το πνεύμα διευρύνονται. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα στη δική μου περίπτωση, να προσπαθώ να συνδυάζω όλα αυτά τα ερεθίσματα και να μπορώ να εκφράζω αυτό που συμβαίνει μέσα μου, χωρίς περιορισμό. Βέβαια παίζει και μεγάλο ρόλο η αισθητική ώστε το αποτέλεσμα, να μπορεί να αγγίξει το μέγιστο κοινό που θέλεις.
Το Ελληνοϊορδανός, εμπεριέχει μέσα μια σταθερά (έτσι είναι στο δικό μου μυαλό) σα να λέμε εδώ και εκεί. Είναι έτσι; Αν ναι είναι ο λόγος που με τα αρκετά ταξίδια σου ίσως νιώθεις ως πολίτης του κόσμου και όχι μιας συγκεκριμένης τοπογραφικής γραμμής;
● Προσωπικά πάντα ένιωθα ευλογημένος που προέρχομαι από δυο διαφορετικούς τόπους καταγωγής, και αυτό με έκανε να είμαι ανοιχτός σε οτιδήποτε καινούριο, ξένο και διαφορετικό. Με έλκει το άγνωστο και θέλω να μάθω όσο περισσότερα μπορώ. Νιώθω πολίτης του κόσμου και νιώθω τυχερός που έχω δει ένα μεγάλο μέρος αυτού, και ανυπομονώ για τα επόμενα ταξίδια που θα έρθουν. Όταν αφήνεις πίσω την μικρόνοια και ανοίγεις το μυαλό σου, σημαντικό πλέον είναι να είσαι ένας καλός και ανοιχτός άνθρωπος. Όλοι είμαστε μοναδικοί αλλά σίγουρα κανένας καλύτερος από τον άλλο. Και νομίζω αυτό βοηθάει στην πνευματική εξέλιξη του καθένα. Είναι θέμα εσωτερικής αναζήτησης και μετέπειτα βλέπεις το κόσμο με άλλο μάτι.
Το Λονδίνο στο οποίο ζεις πλέον, σου έδωσε περισσότερες μουσικές ευκαιρίες από την Ελλάδα;
● Μου άνοιξε τον δρόμο για μια νέα αγορά και νέο κοινό και φυσικά αυτό με έβαλε στην πορεία στον μουσικό χάρτη του Ηνωμένου Βασίλειου και των ΗΠΑ . Απλά στην Ελλάδα νομίζω έφτασα στο πλέον που μπορούσα να προσφέρω για το είδος μου και έτσι χρειάστηκε να κυνηγήσω το όνειρο μου και έξω. Δηλαδή εκτός από την Amour στην Ελλάδα, υπέγραψα με τη νεοϋορκέζικη Royal Advisor Records – με την όποια θα βγει ένα νέο σινγκλ τέλος του μήνα σε συνεργασία με τον Silverhook, κι έπειτα το side project Boys’ Shorts που έχω με τον Vangelis LAGASTA, μόλις κυκλοφορήσαμε το πρώτο μας EP με τίτλο Connection, από την λονδρέζικη Love Child. Δεν έχω κάτσει φέτος και έρχονται κι αλλά projects σύντομα.
Πως προέκυψε να δημιουργείς remix και μουσικές, που ενώ το ύφος σου είναι ηλεκτρονικό, να έχουν και ελληνικό στίχο και να συνεργάζεσαι με καλλιτέχνες που είναι σε διαφορετική μουσική σκηνή, μια απ’ αυτούς παράδειγμα η Νατάσα Μποφίλιου;
● Νομίζω ότι ήμουν τυχερός όταν ξεκίνησα τη σόλο καριέρα μου το 2009, και ήμασταν μια γενιά με νέους μουσικούς, ανοιχτόμυαλοι, ακομπλεξάριστοι και ενθουσιασμένοι να κάνουμε πράγματα μεταξύ μας. Γενικότερα με όσους έχω συνεργαστεί έχουμε σχέση αγάπης και νιώθω τυχερός που έχουμε συμπορευτεί τα τελευταία δέκα χρόνια. Βλέπεις την εξέλιξη του καθένα και είναι μαγικό.
Τελικά η disco ήταν πιο μεγάλη μουσική επανάσταση απ’ ότι πιστεύουμε για να υπάρχουν όχι απλά επιρροές σήμερα, αλλά και εσύ να δημιουργείς πάνω σε κοινές γραμμές από τα 80s;
● Νομίζω έχει να κάνει με το τρόπο που συνέθεταν και τον πειραματισμό της εποχής. Όταν μετά τη ντίσκο μπήκε η ηλεκτρονική μουσική στο χάρτη δημιουργώντας νέα είδη από new wave μέχρι τη house, κατέστησαν τα 80s ως ορόσημο στην παγκόσμια μουσική κοινότητα, αλλάζοντας και τον ήχο της ποπ μουσικής. Τυγχάνει να έχω μεγαλώσει κατά τη διάρκεια όλου αυτού, από τα τέλη του ‘80 και όλη τη δεκαετία του ‘90. Προσπαθώ πάντα να ανατρέχω εκεί φυσικά με μια σύγχρονη προσέγγιση.
Ο χαρακτηρισμός που δίνετε για τα μουσικές σου είναι pop electro, dance, έχω ακούσει όμως τις μπαλαντάρες που έχεις γράψει και έχω σκεφτεί… πως μπορείς και τα συνδυάζεις αυτά τα δυο τόσο καλά; Πιστεύεις πως απλά κρατάς μία ισορροπία, όπως όταν επιλέγουμε εμείς να ακούσουμε μουσική;
● Η μουσική είναι μουσική και για μένα παίζει μεγάλο ρόλο το να μπορώ να εκφράζομαι χωρίς περιορισμό. Είμαι κατά βάση συναισθηματικός και ευαίσθητος, Και μου πήρε πολλά χρόνια να αποδεχτώ αυτά τα χαρακτηριστικά για τον εαυτό μου, χωρίς αρνητικό πρόσημο. Θα γράψω μουσική όταν είμαι χαρούμενος και όταν είμαι λυπημένος. Μουσική για να χορέψω ή για να με πάρει ο ύπνος με κλάματα. Πιστεύω ότι ένας καλλιτέχνης χρησιμοποιεί το μέσο του για να εκφράζεται, και στην πορεία αν κάποιοι άνθρωποι νιώθουν οικεία με την προσέγγιση του, τους δίνεται η ευκαιρία να εκφραστούν κι αυτοί μέσω της τέχνης του. Και εκεί είναι η μαγεία. Να βλέπεις ανθρώπους να νιώθουν αυτό που ένιωσες και εσύ. Είναι σαν εσωτερικό χάδι.
Ένα ντουέτο που θα ήθελες να κάνεις με κάποιον Έλληνα καλλιτέχνη και μη, που να είναι κρυφός σου πόθος;
● Έχω ιδιαίτερη αδυναμία στην Goldfrapp και ίσως να είναι άπιαστο όνειρο αλλά ποτέ δεν ξέρεις! Από την Ελλάδα, πάντα είχα την Ελένη Τσαλιγοπούλου στο μυαλό μου, για συνεργασία καθώς είναι πολύ ανοιχτή σε πειραματικά πράγματα. Ίσως μια μέρα της στείλω μήνυμα!
Γνωρίζω πως αρκετές δουλειές σου έχουν γίνει απομακρυσμένα, λόγο της κατάστασης με τον ιό του covid-19. Πόσο εύκολο είναι για έναν καλλιτέχνη να δημιουργεί απομονωμένος;
● Αρχικά να πούμε ότι αυτή η κατάσταση έχει καταβυθίσει τον καλλιτεχνικό τομέα, και δυστυχώς δεν έχει μεριμνήσει κανείς για εμάς τους καλλιτέχνες και όσους εργάζονταν σε αυτόν τον τομέα, το οποιο είναι ντροπιαστικό. Εύχομαι ότι και αν επανέλθουμε, να φάνε πόρτα όλοι οι πολιτικοί από κάθε πολιτιστική δραστηριότητα.
Όσον αφορά τη δημιουργικότητα, είναι πλέον περιοριστικό, αν και γενικά μου αρέσει η μοναξιά στο στούντιο. Η ζωή μας έχει αλλάξει και νομίζω πρέπει να βρούμε τρόπους να προχωράμε.
Στα τραγούδια του νέου σου δίσκου, θα δούμε video clips;
● Υπάρχει σχέδιο για βίντεο, απλά λόγω του ιού πάγωσε όλη η διαδικασία, για οικονομικούς και τεχνικούς λόγους. Αλλά ευελπιστώ σύντομα να προχωρήσει και να μπορέσει το όραμα που είχαμε να γίνει πραγματικότητα.
Σ’ ένα από τα νέα σου κομμάτια έχεις τίτλο road to somewhere. Έχεις χαθεί ποτέ και η μουσική σε βοήθησε να βρεις ξανά το δρόμο ή πρώτα τον βρήκες και μετά έγραψες μουσική;
● Το συγκεκριμένο τραγούδι, είναι διασκευή ενός τραγουδιού των Goldfrapp, το οποίο μου θυμίζει τη Νέα Υόρκη και ενώ το ορίτζιναλ κομμάτι είναι μαλακό και γλυκό, εγώ το μετέτρεψα σε ποιο σκοτεινό και άγριο όπως ήταν και η εμπειρία μου εκεί, με ευχάριστη νότα φυσικά. Η μουσική για μένα λειτουργεί σαν soundtrack. Τα τραγούδια είναι εμπειρικές ιστορίες τις ζωής μου και με αυτόν τον τρόπο όλα έρχονται σε ισορροπία για μένα. Θα έλεγα ότι η διαδικασία είναι να βρίσκω τον δρόμο καθώς γράφω μουσική.
Μέσα από τη μουσική σου, προσωπικά, διακρίνω ένα ευαίσθητο άνθρωπο, που δεν ξέρω κατά πόσο θα ήθελε να ζει σ’ αυτή τη θορυβώδη εποχή. Πως αντιμετωπίζεις την όλη κατάσταση με τα social media, την έτοιμη και πρόχειρη από παντού μουσική που ξεπετιέται και γενικά όλη αυτή την τελειότητα που οφείλουμε να ζούμε όλοι μας;
● Ειλικρινά, νομίζω ότι κατά τη διάρκεια του lockdown, συνειδητοποίησα το πόσο μη αναγκαία είναι πράγματα που είχαμε σαν ρουτίνα στην καθημερινότητα. Αποτραβήχτηκα και νομίζω πολλοί σαν κι εμένα έκαναν μια αναθεώρηση στη ζωή. Γνώρισα τη νέα μου σχέση και αυτό βοήθησε στην διαδικασία του να τελειώσω το άλμπουμ. Νομίζω ότι όλο αυτό συνέβαλε στην ψυχική μου ισορροπία. Ήταν δύσκολη περίοδος για όλους και δεν έχει τελειώσει. Δίνω στα σοσιαλ μίντια τον χρόνο που τους αξίζει και το μόνο που μπορώ και με ενδιαφέρει να προσφέρω είναι μουσική.
Πες μας δυο πράγματα για την ταινία «Η αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ», του Δημήτρη Μπαβέλλα, στην οποία θα παίζει το νέο σου τραγούδι vertigo’s effect;
● Ο Δημήτρης Μπαβέλλας έφτιαξε μια εξαιρετική ταινία, που νομίζω θα πάει πολύ καλά αν οι συνθήκες το επιτρέψουν. Την είδα στην ολοκληρωμένη της μορφή πολύ πρόσφατα και έχω να πω ότι έμεινα άφωνος από το άρτιο αποτέλεσμα. Από σκηνοθεσία, ερμηνείες, σενάριο, φωτογραφία, όλα είναι εξαιρετικά και δεν το λέω επειδή συμμετέχω με το κομμάτι μου, αλλά νιώθω περήφανος που είμαι μέρος της! Το συγκεκριμένο κομμάτι το έγραψα για την ταινία σαν ντέμο αρχικά και στην πορεία ο Δημήτρης θέλησε να το βάλει στην ταινία και έτσι μετατράπηκε σε αυτό το αποτέλεσμα το οποίο μας έκατσε πολύ καλά.
Θεώρησα ότι έπρεπε να μπει στο άλμπουμ γιατί δίνει μια post apocalyptic αίσθηση η οποία υπάρχει και στην ταινία αλλά και στον δίσκο μου καθώς η εποχή που ζούμε χαρακτηρίζεται κάπως έτσι! Ο Μάκης Παπαδημητρίου και ο Μιχάλης Σαράντης πρωταγωνιστούν στην ταινία και είναι εξαιρετικοί καθώς καταφέρνουν να μεταδώσουν το κωμικό και τραγικό συναίσθημα, όπου αυτό υπάρχει, με κάθε εκφραστικό μυ που έχουν στο πρόσωπο τους. Προτρέπω όλους να την δουν με την πρώτη ευκαιρία.
Θα ήταν μεγάλη μας χαρά να μας δώσεις ένα αισιόδοξο μήνυμα για όλη αυτή την αβέβαιη κατάσταση που ζούμε όλοι μας, ακόμη και αν έχει την όμορφη darkila που βγάζεις (για μένα) στα τραγούδια σου.
● Αρχικά ευχαριστώ για την συνέντευξη. Θέλω να πω ότι η εποχή που ζούμε βοηθάει στην εσωτερική περισυλλογή. Είναι καιρός για ανακατατάξεις και νομίζω ότι πρέπει βρούμε χρόνο να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και να απορρίψουμε οτιδήποτε μας κάνει να νιώθουμε down. Be kind και αυτό αρκεί!
Βρες το Prints του Tareq
YouTube Channel | Spotify | Bandcamp | αλλά και σε Apple Music / iTunes / deezer / amazon music και TIDAL
