Η Κωνσταντίνα Καρατζόγλου ψάχνει την πόλη και ανακαλύπτει νέους ανθρώπους με όμορφη ματιά και ταλέντο… Την προσοχή σας παρακαλώ: ο κ. Βασίλης Γεωργακόπουλος στο MUSICARADIO.gr
Ανοιξιάτικη βόλτα στο κέντρο της Αθήνας με τον Βασίλη Γεωργακόπουλο, τον νέο (σε ηλικία μόνο και όχι σε έργο) μουσικοσυνθέτη, που θέλησε να μας ξεναγήσει στην περιοχή του (Πετράλωνα), με σκοπό να μας δείξει με τη ματιά του σημεία της πόλης, που ίσως να μην είχαμε περάσει ποτέ… Να μας εξηγήσει μια δική του οπτική, ακριβώς αυτό που κάνει και στο τελευταίο του project «Πόλη Ζώσα – UrbeViveret».
Κατηφορίζουμε από τον σταθμό του Θησείου με πρώτη στάση έναν καφέ στο χέρι από το αγαπημένο του flatwhite. Άλλο ένα σημείο που όντως δεν γνώριζα και προδίδει την αισθητική του καλλιτέχνη.
Η κουβέντα μας συνεχίζεται σε ένα πάρκο στα Πετράλωνα, αφού έχουμε γυρίσει όλα τα όμορφα σημεία της γειτονιάς του!
Η εμφάνιση από την οποία σε είδα εγώ για πρώτη φορά, ήταν στο talentshow Ελλάδα έχεις ταλέντοτο 2018, μάλιστα έπαιζες με δυο πιάνα ταυτόχρονα, ένα λευκό και ένα μαύρο και στο background, βίντεο, με μια αφήγηση την οποία είχες φτιάξει επίσης ο ίδιος. Θεωρείς πως τα talentshows, είναι μια ευκαιρία να γίνει κάποιος γνωστός;
… κοίτα έχει σίγουρα και αυτή τη λειτουργία. Δεν νομίζω, όμως, ότι κάποιος πηγαίνει απαραίτητα με συγκεκριμένες βλέψεις, όπως και εγώ δεν πήγα να κερδίσω. Πιστεύω ότι περισσότερο έχει να κάνει με το να γνωρίσει κάποιος το έργο σου, το ευρύ κοινό και ίσως αυτό να είναι μια αφορμή να αποκτήσεις μια άλλη επαφή με τον κόσμο, με την τηλεόραση… Το να πάρεις μέρος σε μια μεγάλη παραγωγή πρώτα απ’ όλα δεν είναι απλό. Μόνο και μόνο ότι κάθεσαι εκεί πολλές ώρες, πας από το πρωί και φεύγεις το βράδυ, είναι και αυτό κουραστικό και ταυτόχρονα θα πρέπει να έχεις μια άρτια performance ως αποτέλεσμα και παράλληλα, να επιχειρήσεις να πεις σε κάποιον κάτι: είτε αυτό είναι απλά να τον ψυχαγωγήσεις, είτε να του περάσεις κάποιο μήνυμα. Πάντως, στη δική μου περίπτωση, δεν ήταν για να με μάθει κάποιος, αλλά κατά πόσο εγώ μπορώ να ανταπεξέλθω σε μια κατάσταση υπό πίεση και από την άλλη θα το έλεγα και ένα χρέος.
Για παράδειγμα, σίγουρα θα σε δει κάποιος μουσικός, οπότε πρέπει να βγάλεις τον πραγματικό εαυτό σου και ταυτότητα,ναμην υποτιμήσεις την τέχνη σου και γενικά την τέχνη. Επομένως, υπάρχει ένα ρίσκο και αυτό το ρίσκο δεν είναι μόνο να εκτεθείς και να κάνεις κάποιο λάθος στον αέρα, αλλά ποιο είναι το περιεχόμενο που προβάλλεις ως καλλιτεχνική οντότητα.
… Άρα έτσι όπως μου το παρουσιάζεις, εγώ θεωρώ πως η συμμετοχή σου, ήταν ένα challenge για σένα τον ίδιο;
Αυτό ακριβώς, οι χρόνοι που βλέπουμε στα talentshows συνήθως είναι πραγματικοί και άρα αυτό σε βάζει σε μια σφαίρα πίεσης προκειμένου να δημιουργήσεις το επόμενο σου performance. Πριν το Ελλάδα έχεις ταλέντο, είχα παίξει στο Μέγαρο Μουσικής, άρα κάθε φορά ο πήχης ανεβαίνει ακόμη περισσότερο για τον ίδιο σου τον εαυτό και τις αντοχές του. Όλα σκηνή είναι στην τελική. Χρειάζεται φαντασία, δημιουργικότητα και έναν στόχο:τι έχεις να πεις!
Παντρεύεις με έναν μοναδικό τρόπο πολλές τέχνες μαζί, μουσική σύνθεση, μίξεις ήχων, βίντεο art, απαγγελίες ποιημάτων, χορό. Πως ξεκινάει όλος αυτός ο συνδυασμός; Αρχίζεις με τη μουσική;
Όταν λέμε project, είναι κάτι πολύπλευρο. Πάντα ξεκινάς από το concept. Πολλές φορές συμβαίνει να γράψω πρώτατη μουσική. Αλλά συνήθως πρώτα έρχεται το concept για κάτι ή τουλάχιστον το συζητάω, με τους συνεργάτες μου. Tον τελευταίο καιρό ασχολούμαι με καλλιτεχνικά project που συνδέονται με τον χορό, με τις εικαστικές τέχνες, όπως π.χ. η έκθεση kontakt που είχα πάρει μέρος στο Taf (TafArtFoundation) στην οποία είχεσυντελεστεί μια live performanceσε συνεργασία με την χορεύτρια Κατερίνα Αθανασιάδη, η οποία εμπνεόταν από τον χώρο και τα έργα της εικαστικής έκθεσης. Σε αυτό, λοιπόν, δεν έγραψα εκ των προτέρων ένα κομμάτι που είπα θα το παρουσιάσω εκεί. Είπα, θα πρέπει να παρουσιάσω κάτι, το οποίο θα έχει σχέση με το μοναδικό αποτύπωμα του χωροχρόνου, της θεματικής και να υπάρχει μια συνεχόμενη αλληλεπίδραση με το κοινό. Με ενδιαφέρει ιδιαιτέρως αυτή η ανταλλαγή στοιχείων ανάμεσα σε διαφορετικές μορφές έκφρασης. Επομένως, κάθε projectείναι ξεχωριστό και έχει να κάνει με το concept πιο πολύ, την βασική ιδέα και έμπνευση.
Μέσα από την τέχνη σου εκφράζεις ανησυχίες για την ευτυχία, τη δυστυχία, τη μοναχικότητα, την ατομική ευθύνη και πολλές εσωτερικές αναζητήσεις. Πιστεύεις πως είναι καταστάσεις που θα έπρεπε κάθε άνθρωπος να ψαχουλεύει καθημερινά μέσα του; Και ποια είναι η συμβουλή σου σε έναν τέτοιον άνθρωπο;
Βαριά ερώτηση, (Γέλια). Θα μιλήσω φυσικά από προσωπική εμπειρία, δεν μπορώ να μιλήσω γενικά τι ισχύειδεδομένης της κατάστασης. Πιστεύω ότι προφανώς και χρειάζεται αυτό. Ειδικότερα λόγωτης πρωτοφανής κατάστασης του Κορωνοιού, όλοι κλειστήκαμε σπίτι και βρεθήκαμε ξαφνικά αντιμέτωποι με εσωτερικές αναζητήσεις,ποικίλους προβληματισμούς, τον ίδιο μας τον εαυτό.
Παράδειγμα παλαιότερα, ερχόμενος από επαρχεία, αντιλήφθηκα γρήγορα ότι εδώ στην Αθήνα όλοι έχουν τόσες πολλές δουλειές που δεν είναι απαραίτητο πως θα βρει ο άλλος χρόνο για να βγει μαζί σου, οπότε έτσι ήταν για εμένα και η πρώτη επαφή με το να βγαίνω μόνος μου, ξεκίνησα δηλαδή κάπως να διαλευκάνω το μυστήριο του εαυτού μου. Ξαφνικά το να βγω μόνος μου, να απολαύσω την ηρεμία ή να έρθω σε μια βαθύτερη επαφή με τις σκέψεις μουενώ περπατούσα σε ένα πάρκο, δεν ήταν διόλου κακό ή μοναχικό όπως μπορεί να φαντάζει. Οπότε νομίζω υπήρχε ένα τέλμα σε αυτή την γρήγορη εποχή κατά κάποιο τρόπο, ήταν ένα όριο που ξεχείλισε και όλοι ξαφνικά μπήκαμε σε άλλους ρυθμούς.
Νομίζω ότι πολλές φορές αυτό είναι και μια επιλογή, να αποφύγεις δηλαδή μια πιο βαθιά επαφή με τον εαυτό σου. Αν μπορούσα να δώσω μια συμβουλή θα ήταν ότι δεν χρειάζεται να φοβάσαι. Πάντα υπάρχει κάποια λύση και το θέμα είναι να μην κλείνεσαι ασφυκτικά πολύ στον εαυτό σου. Επίσης, κάτι ακόμη που πρέπει να αποενοχοποιηθεί στη σημερινή Ελλάδα είναι η έννοια του ψυχολόγουπου τη συνοδεύει μια αρνητική χροιά και σε καμία περίπτωση δε θα έπρεπε.
Ζούμε σε μια περίοδο αρκετής εσωστρέφειας. Είναι ένα ερέθισμα για σένα αυτό;
Σίγουρα… Πρώτα απ’ όλα δεν έρχεσαι σε στενή επαφή με άλλους μουσικούς. Έχει χαθεί η επαφή να καθίσεις να μιλήσεις, να εκφραστείς, να ανταλλάξεις απόψεις. Αυτό, όμως, έχει και τα θετικά του καθώς με αυτό τον τρόπο, έχω βρει λίγο καλύτερα τον χαρακτήρα μου μουσικά. Γενικά είμαι άνθρωπος που στον παρελθόν είχε συμβεί να κάνωένα βήμα πίσω σε συνεργασίες ή να επηρεαστώ… Σέβομαι το όραμα του άλλου, επομένως έτσι δεν αφηνόμουν και δεν εκφραζόμουν απόλυτα, ενώ με αυτή την κατάσταση συνέβη. Εν τέλει, για εμένα προσωπικά η κατάσταση βγήκε θετική, τουλάχιστον όσον αφορά την προσωπική μου ταυτότητα που την άφησα να εκδηλωθεί πολύ περισσότερο καθώς είχα άπλετο χρόνο να ασχοληθώ με όσα πραγματικά με ενδιαφέρουν καλλιτεχνικά.
Είχες δηλώσει στο παρελθόν, πως το όνειρό σου είναι να ντύνεις μουσικά ταινίες. Το έχεις ήδη καταφέρει αυτό. Έχεις κάποιο συγκεκριμένο είδος ταινιών που θα ήθελες να συμμετέχεις ή σου αρκεί να σε εμπνεύσει αυτό που θα πάρεις στα χέρια σου;
Νομίζω στη δεύτερη κατηγορία πιο πολύ. Σαν άνθρωπος γενικά βαριέμαι εύκολα, όχι με την έννοια του ότι δεν βρίσκω εύκολα κάτι ενδιαφέρον, αλλά ότι προτιμώ να αλλάζουν τα ερεθίσματα μου και να πειραματίζομαι. Οπότε αν ένα σενάριο ή ένα concept με ιντριγκάρει, συμμετέχω. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που τώρα συνεργάζομαι με χορευτές, επειδή η κίνηση του σώματος βρίσκεται στα ενδιαφέροντα μου. Μου αρέσει η μετάφραση ανάμεσα στις τέχνες, δηλαδή είτε εγώ να μεταφράσω κάποια κίνηση σε μουσική ή κάποιος τη μουσική μου, είτε να υπάρξει κάτιεκ των προτέρων και μετά εγώ να το ντύσω με μουσική. Αυτό γίνεται και στο concept που κάνουμε τελευταία.
Έχεις κάνει openact σε μεγάλους καλλιτέχνες, όπως τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τη Γιώτα Νέγκα και πολλούς άλλους. Είναι ένα κομμάτι που σε ενδιαφέρει το live με πιάνο σε σκηνή ή προτιμάς να γράφεις μουσικές για ταινίες, θέατρο κλπ;
Νομίζω είναι ένας συνδυασμός των δυο. Το ένα συστατικό είναι το στούντιο, η παραγωγή, η επαφή με ανθρώπους πίσω από τις κάμερες, η επαφή με τον σκηνοθέτη και πάει λέγοντας και το άλλο είναι η liveperformance – αυτό που έχω να εκφράσω, απευθείας στο κοινό. Είναι μια στιγμή μου που τη μοιράζομαι με τον κόσμο. Οπότε και τα δυο σίγουρα με ενδιαφέρουν. Στα άμεσα μου σχέδια είναι άλλωστε μια προσωπική παράσταση, η οποία συνδυάζει και τα δυο: το live performance και το βίντεο σίγουρα. Είναι αυτό το πάντρεμα αυτό που λες, σε μορφή παράστασης.
Φυσικά έχεις ασχοληθεί και με ράδιο, όπως επίσης έχεις κάνει live performance σε διάφορα μαγαζιά, ένα από αυτά και στο SteamAthens , ένα από τα μεγαλύτερα μαγαζιά της πόλης που πρεσβεύει την ηλεκτρονική μουσική εδώ και χρόνια. Πες μου δυο λόγια για αυτή σου την πλευρά;
Κοίτα αυτό το έντονο ηλεκτρονικά στοιχείο ξεκίνησε πριν από 3 (περίπου) χρόνια και ξεκίνησε λόγω κάποιων φίλων dj που παίζουν minimal, techno, house μουσική. Ανέκαθεν μου άρεσαν τα εφέ, οι διαφορετικοί ήχοι και πάντα τα εμπεριέκλεια από μικρός σε live που έκανα με μπάντες ή/και τραγουδιστές. Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, κατάλαβα ότι με τραβάει καιη παραγωγή για house μουσική. Έτσι, σταδιακά μου δημιουργήθηκε και μια άλλη οπτική για το πως βλέπω τον πολυδιάστατο κόσμο της μουσικής. Όλα αυτά τα στοιχεία με έκαναν να εκτιμώ ιδιαιτέρως την underground σκηνή.
Το project που τώρα ξετυλίγεται από εσένα και την ομάδα σου είναι το Πόλη Ζώσα-UrbeViveret. Διαδραματίζεται στην Αθήνα του τώρα, την άδεια αυτή πόλη και μας παρουσιάζετε την ανάγκη για κίνηση μέσα στην ακινησία, την ανακάλυψη δρόμων και στοών που ίσως να μην έχουμε ξαναδεί ποτέ και μια νότα ζωής μέσα στην ησυχία. Τι θέλετε να προκαλέσετε στον κόσμο που θα σας παρακολουθεί;
Μια άλλη οπτική σίγουρα! Μια πιο καλλιτεχνική, σε μέρη που κάποτε είχε πολύ κόσμο, βαβούρα ή και μέρη που ίσως δεν είναι τόσο γνωστά υπό αυτή την ανάγνωση, όπως για παράδειγμα αυτό που έχουμε έρθει τώρα για τη συνέντευξη. Στόχος μας ήταν να δημιουργηθεί η ανάγκη να αρχίσουμε να βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά ύστερα από αυτή την περίοδο ακινησίας που περάσαμε όλοι. Νομίζω πως αυτό είναι και η ουσία γενικά. Να κάθεσαι σε ένα πάρκο, να περάσεις μέσα από μια στοά, να περνάς από ένα γνωστό μέρος στο κέντρο στην Αθήνα και κάπως να το δεις με μια φρέσκια ματιά, σα να ξαναγνωρίζεις τον τόπο. Η ιδέα του project ήταν της Ζαφειρίας Τσιρακάκη και μαζί με τον Ορέστη Αλεξιάδη είναι οι χορευτές performance! Και σε συνεργασία ψάχνουμε το χώρο, γιατί να πάμε εκεί, πώς να πάμε, την ενδυματολογική προσέγγιση, το concept… μια ολόκληρη διαδικασία.
Σημασία έχει να καταφέρεις να αγγίξεις και τον πιο απλό άνθρωπο και εκεί για μας είναι το δύσκολο εγχείρημα. Το concept είναι να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο, να δείξουμε την πόλη μας μέσα από το πρίσμα μας. Και ένα hint είναι ότι μελλοντικά θα γίνει ένα πολύ ενδιαφέρον open call. Θα φτιάξω κάποια κομμάτια τα οποία θα είναι διαθέσιμα σε κάποια πλατφόρμα και σκοπός θα είναιχορευτές ή και μη να εμπνευστούν από αυτά γιανα πάνε σε κάποιο μέρος της δικής τους περιοχής και να γίνει μιαιδιαίτερη αλληλεπίδραση και επικοινωνία.
Επίσης να πω συνολικά τα ονόματα της ομάδας, η Ζαφειρία και ο Ορέστης είναι οι χορευτές και το conceptβασίζεται στην επιτόπια έμπνευση από τον χώρο. Είτε οι χορευτές χορεύουν χωρίς μουσικήαλλά με τον ήχο της περιοχής εκείνη τη στιγμή και εγώ γράφω τη μουσική σύμφωνα με αυτό που βλέπω (και αυτό είναι μαγικό), είτε εγώ γράφω τη μουσική εκ των προτέρων (όπως είναι στη στάση Πεδίον Άρεως).
Η Ιωάννα Άντζακα, επίσης,μας βοηθάει και μας δίνει ιδέες, όπως ακόμη θα αναλάβει και την επιμέλεια της έκθεσης, που σκεφτόμαστε να κάνουμε στο τέλος του project, στο οποίο θα παρουσιαστεί συνολικά αυτή η δράση από κάθε σταθμό – περιοχή.
Ο Δημήτρης Τεκτονίδης, έχει αναλάβει το βίντεο και το μοντάζ με μια μορφή πιο filmmaking στο τέλος ως μια ταινία μικρού μήκους. Τέλος ο αριθμός των βίντεο που θα παρουσιαστούν θα είναι περίπου 20.
Εάν το καλοκαίρι είναι τα πράγματα σε ρυθμούς κανονικότητας, υπάρχει περίπτωση να σε δούμε κάπου να παίζεις μουσικές, που να μπορούμε να πιούμε κοκτέιλ και να σε απολαύσουμε;
Ναι αλλάτο αφήνω σε εσάς να εντοπίσετε την τοποθεσία μου (hint: ίσως να είναι πολλές)!
Μου αρέσει να κλείνω τις συνεντεύξεις με ένα αισιόδοξο μήνυμα του εκάστοτε καλλιτέχνη, οπότε θα ήθελα και το δικό σου.
Α, ωραία το ΄χω! Τώρα που έχω γίνει 25 (γέλιο) και νιώθω ότι μεγαλώνω, τώρα που βλέπουμε ότι όλα είναι ρευστά, δεν πρέπει να περνάει ο χρόνος και να μην κάνουμε αυτά που πραγματικά θέλουμε. Είναι το πιο απλό αλλά πραγματικά και το πιο σημαντικό. Νομίζω πριν γίνει αυτό με τον κορονοϊό όλοι τρέχαμε με δουλειές και ένα σωρό πράγματα σε μια απίστευτη πίεση και ξαφνικά είναι σα να έγινε ένα μπαμ και να πάγωσε ο χρόνος! Εγώ αυτή την ενέργεια ένιωσα. Άρα το πιο σημαντικό είναι να βάλεις προτεραιότητες σε αυτά που εσύ θέλεις. Πολλές φορές είναι δύσκολο και ο καθένας βιώνει τις δικές του προσωπικές δυσκολίες αλλά νομίζω ότι στο τέλος δικαιώνεσαι όταν εκπληρώνεις τις βαθύτατες επιθυμίες σου.
