Κυριακή μεσημέρι. Ραντεβού στο μετρό του Κεραμεικού. Συναντάω την Αμαλία και ψάχνουμε να βρούμε ένα ήσυχο μέρος να κάτσουμε για κάνουμε ανενόχλητες την κουβέντα μας.
…Καταλήγουμε στο RUDU.
Αμέσως συνειδητοποιώ ότι είναι πολύ κουλ και μιλάμε περί ανέμων και υδάτων, λες και γνωριζόμασταν χρόνια.
Η πρώτη μου ερώτηση έχει να κάνει με τις σπουδές της στην Καλών Τεχνών. Πώς και αποφάσισε να σπουδάσει κάτι που δεν έχει σχέση με τη μουσική.
Δεν το είχα σκεφτεί από μικρή. Ούτε καν. Ο στόχος μου ήταν αγγλική φιλολογία. Μου άρεσαν πολύ τα αγγλικά και διάβαζα πολλά βιβλία. Και αφού είχα δώσει εξετάσεις, μια φίλη μου μού λέει «δες κι αυτή τη σχολή», μπορεί να σου αρέσει. Την τσέκαρα και όντως μου άρεσαν τα μαθήματα και τη δήλωσα πρώτη τελικά. Ήθελα να κάνω κάτι θεωρητικό, που να μην είναι μουσική.
Βέβαια, η μουσική υπήρχε πάντα στη ζωή της. Αλλά πότε κατάλαβε ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της, πότε ξεκίνησε το μουσικό της ταξίδι;
Ξεκίνησε αρκετά αργά, στο τέλος του λυκείου. Να σου πω την αλήθεια, στην αρχή με ενδιέφερε περισσότερο να γράφω στίχους. Έπειτα σκέφτηκα γιατί να μην αρχίσω να τους ντύνω με μουσική; Πήγα σε μουσικό σχολείο γιατί ήθελα πολύ να μάθω κιθάρα. Το καλοκαίρι πριν ξεκινήσω, πήρα μια κιθάρα του πατέρα μου και μαζί με τη βοήθειά του και με βιντεάκια από το YouTube, άρχισα να εξασκούμαι.
Στίχους έγραφα από τέλη δημοτικού. Ήταν ένας τρόπος να εκφράζω τις σκέψεις μου, τι με απασχολούσε. Μια μορφή ψυχοθεραπείας. Ένα πιο δημιουργικό ημερολόγιο. Θα ήθελα πολύ στο μέλλον η μουσική να είναι το βασικό μου επάγγελμα. Αλλά είναι δύσκολο για το είδος που υπηρετώ. Αλλά θα το κυνηγήσω.
Στην αρχή ανέβαζα κάποια covers στο YouTube. Όμως σκέφτηκα να κάνω κάποιο live. Βρήκα ένα μαγαζί στου Ζωγράφου, έδωσα ένα demo και έκλεισα την πρώτη μου εμφάνιση. Στην αρχή ήταν λίγο περίεργο που με κοιτούσαν όλοι, αλλά όσο περνούσε η ώρα απλά το αισθανόμουν σαν το φυσικό μου περιβάλλον.
στο Love Is In My Room ήθελα το κομμάτι
να μιλάει για το που μπορείς να βρεις την αγάπη
και όχι τι είναι…
Και μετά ήρθαν στη ζωή της και στη μουσική της παρέα οι The Architects:
Ήθελα να βρω άτομα της ηλικίας μου, να ταιριάζουμε σαν παρέα και να έχουν την ίδια όρεξη για τη μουσική. Έτυχε να είναι αρχιτέκτονες. Κι έτσι δημιουργήθηκε η μπάντα. Και ξεκινήσαμε να παίζουμε. Αλλά τώρα δεν μπορώ να πω ότι ήμασταν ακριβώς μπάντα. Υπήρξαν αλλαγές στα άτομα στην πορεία. Γράφω μόνη μου και τους στίχους και τη μουσική οπότε εξ αρχής ήταν κάτι σαν ατομικό project. Και αυτό δεν είναι εύκολο για μία μπάντα. Αλλά σίγουρα έχω περάσει καταπληκτικές στιγμές μαζί τους. Με την καραντίνα χαθήκαμε. Και τώρα είμαι μόνη μου αλλά είμαι σε επαφή με τον Βασίλη (κιθαρίστας και πρώτο μέλος) και ψάχνουμε άτομα που να έχουν σαν προτεραιότητα να γίνουν μουσικοί και να θέλουν να παίζουν τα κομμάτια που δημιουργώ.
Αυτό με οδήγησε να την ρωτήσω για το πρώτο της προσωπικό album που αναμένεται να κυκλοφορήσει τους πρώτους μήνες του 2022:
Δεν μπορώ να σου πω πολλά πράγματα. Έχουν υπάρξει κάποιες καθυστερήσεις λόγω ανωτέρας βίας. Έχουμε γράψει 20 κομμάτια. Αλλά δεν ξέρω ποια θα συμπεριληφθούν τελικά, εκτός από τα δύο που έχω κυκλοφορήσει ήδη. Τα μισά κομμάτια τα έχω γράψει πιο παλιά, περίπου το 2017. Έχω και κάποια καινούρια, περσινά.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το καινούριο της κομμάτι:
Το Love Is In My Room είναι ένα κομμάτι που το έγραψα γιατί σαν άνθρωπος δε μου αρέσουν οι κλειστοί ορισμοί. Ήθελα το κομμάτι να μιλάει για το που μπορείς να βρεις την αγάπη και όχι τι είναι.
Μιλώντας για τα τραγούδια της, τη ρωτάω για τις μουσικές της επιρροές από μικρή ηλικία μέχρι και σήμερα.
Το πρώτο μου κόλλημα ήταν οι Beatles και οι Green Day. Άσχετοι μεταξύ τους. Είχα φάει κόλλημα με το Lennon στο γυμνάσιο. Στο γυμνάσιο άκουγα REM, Paolo Nutini. Στο λύκειο άκουγα πολύ κλασική μουσική. Αργότερα έμαθα τον Morrissey. Και απλά ταυτίστηκα μαζί του χωρίς να προσπαθήσω. Ένιωσα ότι είμαστε παρόμοιοι, πολύ ίδια συναισθηματικά. Επίσης, πολλοί σημαντικοί για μένα ήταν οι Dylan και ο Cohen.
Τώρα είμαι σε μία φάση που δεν ακούω μουσική. Δεν ξέρω τι έχω πάθει. Τον τελευταίο χρόνο ακούω τα ίδια πράγματα. Είμαι σε μια κατάσταση ησυχίας. Δεν μου έχει ξανασυμβεί αυτό τόσο πολύ. Είναι καινούριο. Για μένα ο στίχος είναι πολύ σημαντικός. Ίσως να μην έχω βρει κάτι που να με τραβήξει στιχουργικά για να κολλήσω μαζί του.
Δεν θα μπορούσα να μην τη ρωτήσω πως βίωσε όλη αυτήν την κατάσταση που βιώνουμε παγκοσμίως εξαιτίας της πανδημίας και πώς αντιμετώπισε το lockdown.
Ήταν μια δύσκολη περίοδος από άποψη της ψυχικής κατάστασης γιατί γενικά είμαι υποχόνδριος άνθρωπος. Αγχωνόμουν πάρα πολύ με το άγνωστο. Με το τι θα γίνει στο τέλος. Πέρασα από όλες τις φάσεις. Διάβασα πολλά βιβλία. Το Save Our Heads το έγραψα τον πρώτο Απρίλη της καραντίνας όσο έμενα στο πατρικό μου. Ήμουν στο υπόγειο του σπιτιού παρέα με το laptop μου. Μπάντα δε γινόταν να έχω άρα με κάποιον τρόπο έπρεπε να μιμηθώ την μπάντα με τη βοήθεια του υπολογιστή μου. Έγραψα πρώτα τους στίχους, μετά έγραψα μια μπασογραμμή, που δεν το είχα ξανακάνει χωρίς την κιθάρα μου. Μετά έβαλα κάποια τύμπανα, έβαλα πολλές δεύτερες και τρίτες φωνές και βγήκε αυτό το κομμάτι, το οποίο είχε μία εντελώς διαφορετική αίσθηση από τα προηγούμενα που είχα κάνει. Ήταν πολύ πιο soft, πολύ πιο pop. Και μου άρεσε και αυτή η διαδικασία. Με αυτόν τον τρόποέγραψα τρία κομμάτια κατά τη διάρκεια του lockdown.
πολλοί μου έχουν πει ότι για να μιλήσεις στην ψυχή κάποιου
θα πρέπει να του μιλήσεις στη μητρική του γλώσσα
Πηδάμε συνέχεια από το ένα θέμα στο άλλο αλλά συνέχεια διακρίνω ότι αυτό το παιδί είναι αέναο. Αν δε της αρέσει κάτι, θα κάνει κάτι για να το αλλάξει. Μου μιλάει με πάθος τόσο για τη μουσική όσο και για την πτυχιακή της που την ετοιμάζει αυτήν την περίοδο. Αυθόρμητα της λέω ότι αισθάνομαι ότι δεν θα αργήσει ο καιρός που θα ανοίξει τα φτερά της για κάποια άλλη χώρα.
Σίγουρα θέλω να ζήσω αλλού. Κυρίως για τη μουσική γιατί κάνω αγγλόφωνο στίχο. Πολλοί μου έχουν πει ότι για να μιλήσεις στην ψυχή κάποιου θα πρέπει να του μιλήσεις στη μητρική του γλώσσα. Συμμερίζομαι αυτήν την άποψη και γι’ αυτό θα ήθελα να ζήσω στην Αγγλία κάποια στιγμή.
Λίγο πριν κλείσουμε τη συνέντευξη της ζητάω την άποψη της για το θέμα που ταλανίζει έντονα τη χώρα μας τον τελευταίο καιρό όσον αφορά τους κοινωνικούς διαχωρισμούς.
Στο δρόμο οποιοσδήποτε δεν είναι άντρας (ή είναι αυτό που λέμε θηλυκότητα) έχει βιώσει κάποιο δυσάρεστο ή περίεργο γεγονός, όπως το στρίμωγμα στο λεωφορείο. Στο δρόμο με έχει ρωτήσει κάποιος τι είμαι. Δε δίνω σημασία. Αυτό είναι για γέλια. Από την άλλη έχω ζήσει και κάτι τραβηγμένο. Μια μέρα βγαίναμε από το μετρό με την κοπέλα μου και κάποιοι άρχισαν να μας βρίζουν και να μας απειλούν ότι θα μας δείρουν και απλά ξεκινήσαμε να τρέχουμε. Δεν ξέρω αν θα έκαναν πράξη αυτά που έλεγαν αλλά εμείς τρέξαμε για να ξεφύγουμε. Η Ελλάδα έχει μεγάλο αρνητισμό για οτιδήποτε είναι διαφορετικό αλλά πιστεύω ότι γίνονται βήματα για να αλλάξει αυτό.
Κλείνω την ηχογράφηση και συνεχίζουμε να μιλάμε για διάφορα πράγματα. Της λέω συνέχεια ότι έχουμε πολλά κοινά. Μιλάμε για ταινίες, για σειρές, για βιβλία. Σα να έχω βγει βόλτα με μια φίλη μου. Έτσι ένιωσα.
Σε ευχαριστώ Αμαλία μου για την υπέροχη κυριακάτικη βόλτα μας!
Follow Amalia & The Architects:
Instagram: Facebook: Spotify: Bandcamp: Facebook
